W SP III/2009 [PGK v. Kalicki]

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

Dnia 8 sierpnia 2009 roku

Sąd Prowincji w Wydziale II Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSK Robert markiz van Buuren

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 5 lipca – 8 sierpnia 2009 roku
sprawy III/2009
z oskarżenia Prokuratury Generalnej Królestwa
przeciwko Józefowi markizowi Kalickiemu
oskarżonemu o to, że w okresie od 25 grudnia 2007 roku do 6 lutego 2008 roku bez umocowania prawnego sprawował funkcję Senatora Księstwa Surmali i łączył ją z mandatem posła,
– tj. o czyn z art. 42 ust. 1 kk w zw. z art. 19 ust. 2 uf o Parlamencie Królewskim z dn. 13 czerwca 2009 r. i art. 2 ust. 2 uf o funkcjonariuszach Królestwa z dn. 19 czerwca 2007 r.

orzeka, co następuje:

I.      Uznaje Józefa markiza Kalickiego za   w i n n e g o   dokonania zarzucanych jemu czynów, tj. łączenia mandatu posła i urzędu senatora w okresie od 25 grudnia 2007 r. do 6 lutego 2008 r.
II.     Kosztami postępowania sądowego, w tym postępowania apelacyjnego, obciąża Józefa markiza Kalickiego.

UZASADNIENIE

(1)
Pełny zapis przebiegu postępowania dostępny jest w siedzibie Sądu Prowincji, Wydziale II Karnym (http://www.dreamland.net.pl/sk/viewtopic.php?f=16&t=141 ).

(2)
Aktem oskarżenia z dnia 30 grudnia 2008 roku Prokurator Generalny Królestwa (dalej: prokurator) oskarżył Józefa markiza Kalickiego (dalej: oskarżony) o to, że w okresie od 25 grudnia 2007 roku do 6 lutego 2008 roku łączył bezprawnie mandat posła z urzędem senatora, co zostało wyrażone w fakcie wzięcia udziału w głosowaniu w Senacie Królewskim w dniu 25 grudnia 2007 roku przez oskarżonego, który wówczas posiadał mandat poselski i sprawował funkcję Marszałka Izby Poselskiej.

(3)
Oskarżony nie przyznaje się do zarzucanych jemu czynów argumentując to tym, iż niemożliwe z mocy prawa jest jednoczesne posiadanie mandatu posła i senatora, w związku z czym nie mógł sprawować urzędu senatora we wskazanym okresie. Oskarżony podnosi ponadto, iż jego aktywność w Senacie w dniu 25 grudnia 2007 r. to nie jest sprawowanie funkcji senatora. W zeznaniach złożonych w ramach postępowania przygotowawczego, oskarżony stwierdził, iż wzięcie udziału w pracach Senatu osoby nieupoważnionej jest złamaniem Regulaminu Senatu i za to odpowiada się wyłączenie przed Marszałkiem Senatu Królewskiego.

W trakcie postępowania przed sądem, oskarżony podtrzymał swoje stanowisko w sprawie.

(4)
Mając na uwadze zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy oraz obowiązujące prawo zważono, co następuje:

(4.A)
Sąd jednoznacznie stoi na stanowisku, iż oskarżony faktycznie wykonywał obowiązki senatora Królestwa, pomimo tego, iż formalnie nie został do tego upoważniony przez Koronę. W tym okresie umocowany reprezentant Księstwa Surmali nie uczestniczył w pracach Senatu. Fakt ten jednak nie upoważnia w żaden sposób do samowolnego występowania w Senacie, w szczególności w sytuacji, kiedy posiada się również mandat poselski. Sąd pragnie zwrócić uwagę, iż w tej sprawie winą nie powinien być obarczony wyłącznie oskarżony, ale również Marszałkowie obu Izb Parlamentu (w tym wypadku dodatkowo Marszałek Senatu, gdyż oskarżony pełnił funkcję Marszałka Izby Poselskiej). Zgodnie z art. 19 ust. 2 uf o Parlamencie Królewskim z dn. 13 czerwca 2009 roku „Posłem nie może być (…) senator Królestwa …” i właśnie w związku z tym przepisem Marszałek Izby Poselskiej, w ocenie Sądu, powinien ogłosić o wygaśnięciu mandatu. W chwili, kiedy osoba nieposiadająca umocowania prawnego do uczestniczenia w głosowania bierze pomimo tego w nich udział – Marszałek Senatu powinien odpowiednio zareagować.

(4.B)
Sąd jednak chciałby podkreślić, że zaniedbanie Marszałka Senatu w żaden sposób nie może usprawiedliwiać oskarżonego, gdyż to także on posiada odpowiednie narzędzia do zapobieżenia łamaniu art. 19 ufPK. Zrzeczenie się mandatu i wnioskowanie do Króla o odwołanie reprezentanta Surmali w Senacie to dwie sprawy, które powinny być załatwione przed zabieraniem głosu w głosowaniach Izby Wyższej. Argumentując swoje racje tym, iż oskarżony nie był formalnie senatorem i złamał wyłącznie Regulamin Senatu, oskarżony przyznaje się do stawianych zarzutów w przedmiocie uczestniczenia w głosowaniu w Senacie Królewskim (wyjaśnienia oskarżonego złożone w Prokuraturze dnia 29 czerwca 2008 r. – zał. VI do aktu oskarżenia). Ponadto oskarżony błędnie wnioskuje, iż za te przewinienia może odpowiadać wyłącznie przed Marszałkiem Senatu Królewskiego, gdyż ustawodawca nie zna ani terminu „mandatu senatorskiego” ani tym bardziej „immunitetu senatorskiego”, więc może a nawet powinien odpowiadać za łamanie prawa (w tym wewnętrznego prawa Senatu Królewskiego) przed niezawisłym sądem.

(4.C)
W związku z tym, iż skutkiem działania oskarżonego jest złamanie art. 19 ust. 2 ufPK oraz porządku obrad Senatu Królewskiego i jest wyrazem zaniedbania Marszałka Senatu Królewskiego, sąd nie może orzec o karze w związku z brakiem przepisu karnego expressis verbis zakazującego tego typu działań i określającego sankcję karną, zgodnie z paremią „Nullum crimen, nulla poena sine lege” (Nie ma przestępstwa/kary bez ustawy).

(4.D)
Sąd pragnie odnieść się również do przepisów na podstawie których wniesiono oskarżenie. Na początek należy wskazać, iż sąd postanowił opierać orzeczenie na uf o Parlamencie Królewskim z dn. 13 czerwca 2009 r. w związku z nieobowiązywaniem w tej chwili ustawy o Izbie Poselskiej. Art. 2 kk umożliwia orzekanie na podstawie nowej ustawy jeżeli nie pogarsza ona sytuacji oskarżonego – w przedmiotowej sprawie tak się właśnie nie dzieje, gdyż art. 28 ufIP i art. 19 ufPK są identyczne. Oskarżony istotnie dopuścił się niedopełnienia art. 2 uf o funkcjonariuszach Królestwa, gdyż zaniechał obowiązku przestrzegania przepisów prawa. Dopuścił się wyraźnego niedochowania art. 19 ufPK oraz Regulaminu Senatu Królewskiego. Przepis karny, na podstawie którego sąd miałby orzekać o karze (czyli art. 42 ust. 1 kk), w ocenie sądu, jest przez oskarżyciela traktowany zbyt szeroko i nie ma w sprawie zastosowania. Sąd pragnie przypomnieć, iż przepisy karne powinny być interpretowane zgodnie z wykładnią literalną z zachowaniem zakazu stosowania minus dixit quam voluit (wykładni rozszerzającej), jeżeli wykładnia taka miała by prowadzić do rozszerzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego – jest to ściśle związane z zasadą nullum crimen, nulla poena sine lege. Znaczeniem literalnym przepisu karnego jest jego znaczenie potoczne albo, jeżeli takowe nadano, znaczenie prawne lub prawnicze albo znaczenie specjalne. Wykładnia ta jest o tyle istotna, iż w demokratycznym państwie prawa obywatel ma prawo polegać na tym, co ustawodawca karny powiedział, a nie na tym, co miał na myśli lub co powiedziałby, gdyby znał nowe okoliczności. Art. 42 ust. 1 kk w żaden sposób nie zawiera sankcji karnej za łączenie mandatu posła z urzędem Senatora Królestwa (czyli złamanie art. 19 ust. 1 ufPK) czy też złamanie art. 2 uffK. Ponadto ustawodawca karny expressis verbis nadal pojęciom: przemocy i groźby bezprawnej definicje – odpowiednio art. 27 ust. 1 i art. 27 ust. 2 kk. Czyn popełniony przez oskarżonego zatem nie kwalifikuje się ani jako przemoc ani jako groźba bezprawna.

(4.E)
W związku z brakiem przepisu karnego adekwatnego do popełnionego czynu sąd potwierdza wyłącznie fakt łączenia przez oskarżonego mandatu posła z urzędem senatora Królestwa, stosując wyłącznie środek karny w postaci upublicznienia niniejszego orzeczenia.

(4.F)
Sąd postanowił o kosztach postępowania sądowego w I instancji oraz postępowania apelacyjnego w związku z przegraniem sprawy przez oskarżonego.

(4.G)
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

(-) SSK Robert markiz van Buuren

POUCZENIE
Na niniejsze orzeczenie jako wydane w I instancji stronie mającej interes prawny przysługuje apelacja, którą należy wnieść w ciągu 7 dni od urzędowego ogłoszenia.