UF o prawach autorskich [arch.]

BPSK nr 31

USTAWA FEDERALNA
z dnia 9 października 2002 roku

o prawach autorskich.

Art. 1.
1. Ustawa niniejsza określa zasady i tryb ochrony uprawnień wynikających z autorstwa.
2. Ustawa niniejsza nie wyłącza ochrony określonej w innych przepisach, w tym w poszczególnych prawach krajowych.

Art. 2.
1. Przez utwór rozumie się utrwalony w dowolnej formie rezultat twórczej aktywności osoby fizycznej, zwanej dalej „autorem”, w szczególności aktywności naukowej, technicznej, literackiej, plastycznej oraz informatycznej.
2. Utworami nie są oficjalnie ogłoszone akty normatywne oraz wydane w odpowiednim trybie orzeczenia i decyzje w sprawach indywidualnych.

Art. 3.
1. Kilku współtwórców jednego utworu wykonuje swoje niepodzielne uprawnienia wspólnie; jeżeli w utworze można wyróżnić samodzielne części, uprawnienia w stosunku do tej części wykonuje jej autor lub jej współautorzy.
2. Każdy ze współautorów może wystąpić do sądu o ustalenie wielkości udziału poszczególnych współautorów we wspólnym autorstwie; domniemywa się, że udziały są równe.
3. Uprawnienia majątkowe przysługują współautorom proporcjonalnie do ich udziału we wspólnym autorstwie.
4. Współautorzy mogą w drodze umowy ustalić odrębny sposób wykonywania swoich praw.

Art. 4.
1. Autor decyduje o ujawnieniu albo ukryciu swojego autorstwa, przy czym może je ujawnić również pod pseudonimem.
2. Jeżeli utwór powstaje w związku z wykonaniem umowy, strony mogą w tej umowie określić sposób wykonania uprawnień wskazanych w ustępie poprzedzającym.
3. Uprawnień wynikających z niniejszego artykułu nie można przenieść, w całości lub w części, na osobę trzecią.

Art. 5.
1. Autor decyduje o sposobie korzystania z utworu; przez korzystanie rozumie się w szczególności rozpowszechnianie całości lub części utworu w dowolnej formie zarówno osobno, jak i w zbiorach lub opracowaniach.
2. Autorowi przysługuje wynagrodzenie za korzystanie z utworu.
3. Autorowi wynagrodzenie nie przysługuje, jeżeli korzystanie z utworu polega na jego uwzględnieniu w pracy naukowej, w tym na przytoczeniu lub cytowaniu utworu, jeżeli jest to uzasadnione charakterem i tematem pracy, która mimo korzystania z utworu obcego zachowuje własny charakter twórczy, a fakt korzystania z utworu obcego został ujawniony przynajmniej przez wskazanie jego autora, tytułu lub miejsca publikacji.

Art. 6.
1. Uprawnienia określone w artykule poprzedzającym mogą być wykonywane przez osobę trzecią lub na nią przeniesione na podstawie umowy, zwanej dalej „licencją”.
2. Licencja może upoważniać do jednorazowego lub wielokrotnego wykorzystania utworu w sposób ściśle określony lub dowolnie wybrany, jak również przenosić trwale uprawnienia na drugą stronę umowy.
3. Licencja może przewidywać, że autor nie będzie w czasie oznaczonym, który może być następnie przedłużany, udostępniał utworu innym podmiotom.
4. Licencja może przewidywać, że uprawniony z licencji może udzielać dalszych licencji, w tym bez zgody autora; jeżeli inaczej nie zastrzeżono w licencji, autorowi przysługuje 1/10 wartości świadczenia uprawnionego z dalszej licencji (licencja przechodnia).
5. Ustęp poprzedzający stosuje się odpowiednio do dalszej licencji.

Art. 7.
Jeżeli utwór powstaje w związku z wykonaniem umowy, trwałe przeniesienie uprawnień następuje najpóźniej z chwilą spełnienia świadczenia wzajemnego.

Art. 8.
1. Korzystający z utworu bez wymaganej zgody autora obowiązany jest do naprawienia wyrządzonej szkody.
2. Odszkodowanie obejmuje w szczególności utracone zyski, jakie autor mógłby osiągnąć, gdyby korzystanie z utworu było zgodne z prawem.
3. Jeżeli ustalenie wartości odszkodowania według ustępu poprzedzającego jest niemożliwe lub znacznie utrudnione, sąd ustala wartość odszkodowania według zasad słuszności, uwzględniając w szczególności stopień naruszenia praw autorskich oraz poziom twórczego charakteru wykorzystanego dzieła.
4. Postępowanie sądowe jest dla autora wolne od opłat, chyba że jego wniosek jest oczywiście bezzasadny lub został złożony w złej wierze.

Art. 9.
1. Roszczenia przewidziane w niniejszej ustawie przedawniają się z upływem 30 dni od wystąpienia zdarzenia warunkującego ich powstanie, jednak nie wcześniej aniżeli po upływie 3 miesięcy od powstania utworu; roszczenie współautora o ustalenie udziału we wspólnym autorstwie nie podlega przedawnieniu.
2. Przedawnienie roszczenia nie wyklucza jego uwzględnienia jako zarzutu podniesionego w toku postępowania, jeżeli pozostaje ono w związku z przedmiotem tego postępowania.
3. Termin przedawnienia nie biegnie, jeżeli dochodzenie roszczenia przed sądem nie jest możliwe.

Art. 10.
Pomoc Królestwa dla autorów określają odrębne przepisy.

Art. 11.
1. W sprawach określonych niniejszą ustawą sądem właściwym w I instancji jest właściwy według prawa krajowego sąd Prowincji, której obywatelem jest pozwany.
2. Sądem właściwym w II instancji jest Sąd Królestwa orzekający w składzie jednego sędziego, chyba że Prezes Sądu zarządzi rozpoznanie sprawy w pełnym składzie ze względu na stopień jej skomplikowania lub precedensowy charakter.
3. Jeżeli sąd określony w ust. 1 nie funkcjonuje, sądem właściwym jest Sąd Królestwa orzekający w I instancji w składzie jednego sędziego, a w II instancji w pełnym składzie z wyłączeniem sędziego orzekającego w I instancji, pod przewodnictwem Króla, który oddaje swój głos w razie równości głosów sędziowskich.

Art. 12.
1. Ustawa niniejsza wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia, przy czym art. 11 wchodzi życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.
2. Utwory powstałe przed wejściem w życie niniejszej ustawy podlegają ochronie na zasadach dotychczasowych, jednak nie dłużej aniżeli w ciągu 30 dni od wejścia ustawy w życie; po upływie trzydziestodniowego terminu ustawę stosuje się do wszystkich utworów.