SK 19/K/03 [Premier v. Senat]

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

Sąd Królestwa w pełnym składzie:

Przewodniczący: Prezes SK prof. Artur Piotr markiz Wewióra;

rozpoznawszy sprawę SK 19/K/03

z pozwu: Premiera Rządu Królewskiego;
przeciwko: Senatowi Królewskiemu;
o: uchylenie w całości uchwały Senatu Królewskiego z dnia 5 kwietnia 2003 roku w sprawie uregulowania sytuacji finansowej oraz stwierdzenie przez Sąd Królestwa braku obowiązku wykonania zapisów uchwały przez odpowiednie organy administracji federalnej;

orzeka, co następuje:

I. Stwierdza niekonstytucyjność i uchyla art. 1, 2, 4 – 8 uchwały Senatu Królewskiego z dnia 5 kwietnia 2003 roku w sprawie uregulowania sytuacji finansowej oraz uchyla załącznik do tej uchwały.

II. Stwierdza konstytucyjność art. 3 uchwały Senatu Królewskiego z dnia 5 kwietnia 2003 roku w sprawie uregulowania sytuacji finansowej.

III. Ogłasza jednolity tekst uchwały Senatu Królewskiego z dnia 5 kwietnia 2003 roku w sprawie uregulowania sytuacji finansowej.

IV. Kosztami postępowania obciąża Skarb Królestwa.

V. Stwierdza prawomocność wyroku z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
W dniu 6 października 2003 r. Premier Rządu Królewskiego (dalej: Premier) Edward markiz Krieg złożył w Sądzie Królestwa wniosek o uchylenie w całości uchwały Senatu Królewskiego z dnia 5 kwietnia 2003 roku w sprawie uregulowania sytuacji finansowej (dalej: uchwała) oraz stwierdzenie przez Sąd Królestwa braku obowiązku wykonania zapisów uchwały przez odpowiednie organy administracji federalnej. Zarządzeniem z dnia 14 października 2003 r. Prezes Sądu Królestwa otworzył przewód sądowy w sprawie SK 19/K/03 [Premier v. Senat], uznając ją za sprawę konstytucyjną wobec konieczności rozstrzygnięcia sporu kompetencyjnego między Rządem Królewskim (dalej: Rząd) a Senatem Królewskim (dalej: Senat), podlegającą rozpoznaniu w jednej instancji przez pełen skład Sądu Królestwa, wezwał strony do udziału w sprawie, doręczył pozew Marszałkowi Senatu (dalej: Marszałek) i wyznaczył termin na wniesienie przez Marszałka odpowiedzi na pozew.

(2)
W uzasadnieniu pozwu Premier podniósł, iż budżet federalny winien zostać przyjęty w postaci ustawy federalnej bądź też w formie dekretu królewskiego, co wynika wprost z art. 10 ust. 3 Konstytucji Królestwa. Tymczasem kwestionowana uchwała narusza ten zapis w stopniu zasadniczym.

(3)
W odpowiedzi na pozew, wniesionej w dniu 16 października 2003 r., Marszałek wskazał iż przy uwzględnieniu definicji zaczerpniętej ze „Słownika wyrazów obcych” W. Kopalińskiego, kwestionowana uchwała nie może być uznana za budżet. Zdaniem Marszałka, stanowiła ona jedynie ostateczne uregulowanie sprawy przeniesienia finansów Królestwa z Centralnego Systemu Bankowego (CSB) do Polskiego Wirtualnego Systemu Bankowego (PWSB), ukrócając możliwość dalszych roszczeń wynikających ze zmiany systemu, stabilizując ilość pieniądza w obiegu oraz rozstrzygając o upłynnieniu rezerw finansowych zgromadzonych przez Skarb Królestwa. Marszałek stwierdził, iż uchwała nałożyła obowiązek określonych świadczeń na Skarb Królestwa na zasadzie identycznej jak ta, która leży u podstaw nakładania takich obowiązków na Skarb Królestwa w drodze rozporządzeń federalnych wydawanych przez Premiera w sprawach ustanowienia ministerstw i przyznania im limitów finansowych do wykorzystania. Jako argument przemawiający na korzyść uchwały wskazano fakt iż jej powstanie i ostateczny kształt w dużej mierze stanowił wynik osobistych działań Króla, a tym samym – zdaniem Marszałka – uchwała ta ma status podobny do ustawy, bowiem ustawa to nic innego jak uchwała zatwierdzona przez Króla. Dodatkowym argumentem jest również uchwalenie tejże uchwały jednogłośnie, a więc przy zachowaniu potrzebnej do uchwalenia ustawy federalnej większości 4/5 głosów w Senacie. Marszałek odwołał się również do okoliczności powstania uchwały wskazując, iż była ona odpowiedzią Senatu na brak jakichkolwiek działań ze strony Rządu, a w szczególności Ministra Finansów Królestwa. Nie bez znaczenia – zdaniem Marszałka – są również skutki ewentualnego uchylenia kwestionowanego aktu, bowiem pozbawienie uchwały mocy obowiązującej doprowadziłoby do ponownej destabilizacji waluty Królestwa wobec braku określenia jej ogólnej kwoty w obiegu, ponadto przyczyniłaby się do wszczynania niekończących się procesów związanych z dochodzeniem przez obywateli roszczeń wynikających ze zmiany systemu bankowego, co mogłoby doprowadzić do powstania znacznych obciążeń dla Skarbu Królestwa oraz Sądu Królestwa. Ponadto Marszałek zwrócił uwagę na okoliczność stosunkowo późnego wystąpienia przez Premiera z pozwem, po półrocznym okresie obowiązywania, wskazując na dwie możliwe przyczyny tego stanu rzeczy: bądź to koniunkturalne akceptowanie obowiązywanie niekonstytucyjnej uchwały, bądź to nieznajomość prawa i jego badanie dopiero przy okazji konieczności jego wykonania. Marszałek przyznał jednak, iż sam fakt użycia formy uchwały dla uregulowania kwestii wykraczających poza wewnętrzne sprawy Senatu było błędem, niemniej wyniknął on z niedostatecznej wiedzy prawniczej, nie uzupełnionej interwencją żadnej osoby uczestniczącej w obradach Senatu, choćby biernie.

(4)
Zarządzeniem z dnia 16 października 2003 r. Prezes Sądu Królestwa, działając jako przewodniczący składu orzekającego, wyznaczył stronom termin na złożenie dodatkowych oświadczeń w sprawie, przy czym zobowiązał powoda do ustosunkowania się do twierdzeń przedstawionych w odpowiedzi na pozew, w szczególności odnoszących się do następstw ewentualnego uchylenia zaskarżonej uchwały.

(5)
W dodatkowym oświadczeniu, wniesionym w dniu 17 października 2003 r., Premier wskazał, iż nie zamierza kwestionować dobrych intencji uchwałodawcy, niemniej stwierdził iż błędne jest twierdzenie Marszałka o tym, że udział Króla w pracach nad uchwałą oraz jej jednogłośne przyjęcie czyni z uchwały akt właściwej rangi. Podobnie odniósł się do uwag o bezczynności organów federalnych wskazując, że sama bezczynność organów właściwych nie stanowi o możliwości wydania stosownych regulacji w formie prawnie niewłaściwej. Za nieprzekonujące uznał również wywody dotyczące braku odpowiedniej wiedzy senatorów. Odnosząc się do stwierdzenia o półrocznym akceptowaniu stanu niekonstytucyjności, Premier wskazał że nie ma w Królestwie szczególnie ustanowionej osoby, która byłaby odpowiedzialna uniemożliwienie powstawania „bubli prawnych”, a zatem taki obowiązek spoczywa na każdym urzędniku, niemniej ani Premier osobiście, ani inni urzędnicy nie są w stanie na bieżąco kontrolować każdego aktu pozostałych władz. Premier przyznał, że zaskarżenie uchwały to rezultat prac nad budżetem federalnym i nieoficjalnych symulacji Ministerstwa Finansów i Gospodarki, wskazujących iż wykonanie uchwały Senatu doprowadziłoby do niemożności zbilansowania budżetu federalnego. Premier odniósł się również do kwoty dotacji przekazywanych Prowincjom twierdząc, że 12.000 D miesięcznie jest kwotą nie znajdującą ekonomicznego uzasadnienia.

(6)
Marszałek złożył własne oświadczenie dodatkowe dnia 20 października 2003 r. Wskazał w nim iż zgadza się i nie kwestionuje w żaden sposób niewłaściwości zastosowania w przedmiotowej sprawie formy uchwały przyznając, że sprawa ta winna zostać uregulowana ustawą. Niemniej wydanie uchwały jest faktem, który należy wziąć pod uwagę i zmierzać do optymalnego rozwiązania spornej kwestii. Odnosząc się do kwestii braku odpowiedniej wiedzy Marszałek uściślił, iż jego wypowiedź miała na celu wykazanie braku złej woli w takim a nie innym działaniu Senatu. Zdaniem Marszałka, brak wykwalifikowanych kadr prawniczych jest bolączką nie tylko Senatu, ale w takim samym stopniu Izby Poselskiej, ministrów, administracji Prowincji i samej Korony. Należy to mieć na uwadze przy ocenie konstytucyjności aktów normatywnych, starać się minimalizować skutki braku tychże kadr, ale tego rodzaju błędy formalne nie powinny prowadzić do uchylania treści samego prawa. Marszałek wyraził zdziwienie, dlaczego Premier nie wyjawił już w pozwie rzeczywistej przyczyny wystąpienia z pozwem, a przede wszystkim dlaczego nie podjął działań zmierzających do zawarcia ugody. Zdaniem Marszałka należało podjąć dyskusję na temat wypracowania najlepszego rozwiązania zapewniającego stan zgodny z Konstytucją, bez wchodzenia na drogę sporu sądowego, która poza nadmiarem pracy może spowodować zachwianie autorytetu tak Senatu jak i Premiera. Odnosząc się do argumentu o braku uzasadnienia dla kwot wypłacanych Prowincjom Marszałek stwierdził, iż stanowią one zgodnie z założeniem całej uchwały nie tyle pokrycie bieżących wydatków, co rozłożony w czasie transfer środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku Skarbu Królestwa, gdyż na poziomie Prowincji możliwe jest lepsze zagospodarowanie środków publicznych, ze względu na większe możliwości faktycznego skierowania tych pieniędzy w obieg. Marszałek ponownie podkreślił, że nie zamierza bronić niewłaściwej formy uchwały, lecz właściwych przyjętych rozwiązań.

(7)
Zarządzeniem z dnia 20 października 2003 r. Prezes Sądu Królestwa, działając jako przewodniczący składu orzekającego, zamknął przewód sądowy w sprawie.

(8)
Mając na uwadze zgromadzony w toku przewodu materiał procesowy oraz obowiązujące prawo Sąd Królestwa zważył, co następuje.

(8.A)
W niniejszej sprawie ujawniają się wszelkie trudności, jakie dotychczas sygnalizował Sąd w swoim orzecznictwie, w szczególności w zakresie odpowiedniego korzystania z różnych form aktów normatywnych. Sąd pragnie zwrócić uwagę jeszcze przed przystąpieniem do szczegółowych rozważań, iż kwestia wzajemnych relacji między ustawami federalnymi a uchwałami Senatu, była już przedmiotem szczegółowych wyjaśnień Sądu, zawartych w uzasadnieniu wyroku w sprawie SK 2/K/03 [Premier v. Senat]. Jak wówczas stwierdzono „ustawa federalna – w przeciwieństwie do uchwały Senatu – stanowi, zgodnie z art. 6 ust. 2 Konstytucji, źródło prawa powszechnie obowiązującego. Oznacza to iż ustawa taka może, o ile pozostaje zgodna z Konstytucją, określać uprawnienia i obowiązki dowolnej grupy podmiotów znajdujących się w Królestwie” i dalej „[z] wyłączeniem sytuacji, gdy prawo powszechnie obowiązujące uprawnia Senat do kształtowania w drodze uchwały sytuacji prawnej innych podmiotów, uchwała Senatu stanowi wyłącznie wyrażenie opinii Senatu w określonej sprawie” (W SK 2/K/03, uzas. pkt 4.B).

(8.B)
W swoim stanowisku Marszałek wyraził pogląd, iż badana uchwała Senatu nie dotyczyła kwestii objętych właściwością budżetu, albowiem w przytoczonej przez Marszałka definicji słownikowej słowa „budżet” nie mieszczą się jego zdaniem treści regulowane uchwałą Senatu. Należy jednak w tym miejscu zwrócić uwagę, iż jakkolwiek rzeczywiście słowom użytym w aktach normatywnych należy w zasadzie przypisywać znaczenie powszechnie przyjęte w danym języku, a takie znaczenie – w razie wątpliwości – należy ustalić właśnie przy pomocy słowników, to jednak pierwszeństwo przed znaczeniem słownikowym ma znaczenie prawne, jeżeli jest odrębnie określone tzw. definicją legalną. W prawie Królestwa obowiązuje legalna definicja terminu „budżet federalny”. Jest ona zawarta w art. 4 ust. 1 ustawy federalnej z dnia 9 października 2002 roku o Skarbie Królestwa. Zgodnie z tym przepisem, budżet federalny jest zbiorczym ujęciem planowanych kwot przychodów i wydatków Skarbu Królestwa, określonych zgodnie z art. 3 tejże ustawy.

(8.C)
Nie sposób w tym miejscu nie odnieść się do teoretycznego modelu szczególnego charakteru prawnego budżetu. Jakkolwiek uchwalany w formie ustawy federalnej lub przyjmowany w postaci dekretu królewskiego, budżet nie jest aktem normatywnym w dosłownym tego słowa znaczeniu. Akt budżetowy stanowi bowiem ujęcie wyników finansowych obowiązującego prawa, natomiast zapis po stronie wydatków nie stanowi podstawy dochodzenia roszczenia przed sądem, gdyż w prawidłowo skonstruowanym systemie prawnym podstawa ta wynika z odrębnie ustanowionej normy prawnej. Zbiorczo ujęte w budżecie np. wydatki na wynagrodzenia sędziowskie nie stanowią podstawy dochodzenia roszczeń przez jakąś wspólną reprezentację sędziów Królestwa, lecz jedynie stanowią prezentację skutków finansowych stosownych regulacji płacowych (w tym wypadku zawartych w ustawie z dnia 8 lipca 2003 roku o Sądzie Królestwa) dla Skarbu Królestwa. Znaczenie normatywne budżetu polega w istocie jedynie na tym, iż Skarb Królestwa nie może dokonać wypłaty środków, jeżeli ich wypłata doprowadziłaby do przekroczenia limitu wydatków określonych w budżecie federalnym, stosownie do postanowień art. 5 ust. 1 ustawy federalnej z dnia 9 października 2002 roku o Skarbie Królestwa.

(8.D)
Przedstawiony wyżej model teoretyczny znajduje w rzeczywistości Królestwa ograniczone zastosowanie, niemniej należy go mieć na uwadze przy określaniu, czy dany przepis naruszył czy też nie zakres spraw budżetowych. Jest niewątpliwe, że przyjęte w uchwale regulacje znajdowałyby bezpośrednie i poważne przełożenie na treść budżetu federalnego – gdyby ten istniał, o czym zresztą świadczą okoliczności wystąpienia z wnioskiem przez Premiera przyznającego wszak, że wystąpienie ma związek z podjęciem prac nad projektem budżetu. Niemniej Sąd stwierdza, iż ewentualna niekonstytucyjność uchwały nie wynika z naruszenia art. 10 ust. 3 Konstytucji Królestwa, albowiem uchwała Senatu nie stanowiła aktu budżetowego w przedstawionym wyżej rozumieniu, choć wywoływała istotne skutki finansowe dla Skarbu Królestwa. Stwierdzenie tej okoliczności nie zwalnia jednak Sądu od ustalenia, czy zaskarżona uchwała jest zgodna z pozostałymi postanowieniami Konstytucji; Sąd stoi bowiem na stanowisku, iż wystąpienie przez uprawniony podmiot ze skargą konstytucyjną, a tak należy rozumieć pozew Premiera, rodzi po stronie Sądu obowiązek przeprowadzenia wszechstronnej analizy zaskarżonego aktu normatywnego pod kątem jego zgodności z Konstytucją Królestwa. Ponieważ rozstrzygnięcie w sprawie może przynieść dalekosiężne skutki w zakresie finansów Królestwa, Sąd zdecydował się na odrębną analizę poszczególnych artykułów zaskarżonej uchwały.

(8.E)
Artykuł 1 kwestionowanej uchwały określa zakres jej stosowania. Stanowi on iż rzeczona uchwała dotyczy przenoszenia środków finansowych z sytemu CSB do sytemu PWSB w roku 2002 oraz rozdysponowania pozostałych środków finansowych Królestwa. Zasadniczo przepisy dotyczące zakresu stosowania danego aktu normatywnego nie bywają przedmiotem odrębnej oceny, gdyż z jednej strony nie zawierają one co do zasady żadnych konkretnych postanowień (co jednak nie zmniejsza ich znaczenia), a z drugiej są niemalże nierozerwalnie połączone z resztą postanowień danego aktu. Niemniej w przedmiotowej sprawie już analiza postanowień art. 1 uchwały skłania do wniosku iż cały akt może okazać się niekonstytucyjny. Określenie zasad przenoszenia środków finansowych zgromadzonych przez obywateli winno odbywać się przy zachowaniu formy ustawy (w tym dekretu królewskiego), a przynajmniej winno być przeprowadzone na podstawie ustawy (aktu rangi ustawowej), przy dopuszczalnym określeniu szczegółów operacji w drodze aktu wykonawczego, albowiem samo w sobie przeniesienie stanowi pewne ograniczenie – choć w dużej mierze jedynie formalne, bez powstania jakiejkolwiek szkody – prawa własności. Określenie takie bowiem prowadzi do zadysponowania przedmiotem własności bez zgody właściciela. Naturalnie fakt iż zabieg ma charakter czysto techniczny, księgowy, minimalizuje stopień naruszenia swobód obywatelskich, jednakże Sądowi jest wiadomym, że te teoretycznie bezproblemowe przenosiny wywołały jednak niekiedy powstanie poważnych sporów. Podobnie zasadą winno być, iż wszelkie wydatki publiczne wynikają z aktu rangi ustawowej lub wydanego na takiej podstawie aktu wykonawczego. Dlatego właśnie zgodne z Konstytucją jest ustalanie limitów wydatków poszczególnych ministrów w rozporządzeniu federalnym wydawanym przez Premiera, albowiem podstawę stanowi tutaj akt normatywny rangi ustawowej (dokładnie art. 6 ust. 2 ustawy federalnej z dnia 26 listopada 2002 roku o Rządzie Królewskim [ogł. 28 listopada 2002 r.]). Ustalenie zatem niekonstytucyjności już na etapie analizy zakresu stosowania uchwały rodzi poważne domniemanie niekonstytucyjności całego aktu.

(8.F)
Artykuł 2 uchwały stanowi, iż z chwilą jej wejścia w życie, uznaje się za należycie uregulowane sprawy wynikające z rozliczeń związanych ze zmianą systemu bankowego. W zdaniu drugim przepisu stwierdza się, że osoby prywatne (fizyczne) i prawne tracą roszczenia finansowe wynikające z faktu zmiany systemu bankowego, od dnia wydania uchwały. Ujmując przepis jako całość pozwala on na wyinterpretowanie zeń normy wygaszającej od dnia ogłoszenia uchwały wszelkie roszczenia związane ze zmianą systemu bankowego. Roszczenie jest instytucją prawną służącą podmiotom do ochrony ich uprawnień. Polega ono na możności wystąpienia w ostateczności do sądu z żądaniem wydania orzeczenia zmierzającego do ochrony uprawnienia, z którym związane jest dane roszczenie, bądź to poprzez nakazanie lub zakazanie określonego działania, bądź też – w razie gdy naruszenie już nastąpiło – zasądzenie stosownego odszkodowania, a także zadośćuczynienia, jeżeli w danych okolicznościach jest ono uzasadnione. Pozbawienie roszczenia stanowi zatem w istocie pozbawienie uprawnienia do sądowej ochrony praw, o której stanowi art. 19 ust. 1 Konstytucji Królestwa. Jak każda swoboda konstytucyjna, tak i prawo do sądowej ochrony praw może podlegać ograniczeniom, po spełnieniu warunków określonych w art. 14 ust. 3 Konstytucji Królestwa. Jednakże zważywszy szczególny, gwarancyjny charakter tego uprawnienia, Sąd pragnie podkreślić, iż jedyną dopuszczalną ingerencją w prawo do sądowej ochrony praw jest instytucja przedawnienia, polegająca na niemożności dochodzenia roszczenia przed sądem po upływie określonego czasu w którym roszczenie to mogło być faktycznie podniesione przed sądem. Jednakże określenie terminu przedawnienia może nastąpić jedynie w drodze ustawowej i nie może polegać na stwierdzeniu przedawnienia roszczeń z chwilą wejścia w życie danego aktu normatywnego, lecz akt ten powinien określić stosowny termin, po upływie którego następuje przedawnienie określonych roszczeń. Nie sposób również nie zauważyć, że art. 2 uchwały stoi w sprzeczności także z art. 21 ust. 1 Konstytucji Królestwa w związku z przesądzeniem o braku możliwości dochodzenia odszkodowania od Skarbu Królestwa, bez pozostawienia wystarczającego terminu dla podjęcia decyzji o ewentualnym wystąpieniu z roszczeniem przez osoby, które czują się poszkodowane w związku ze zmianą systemu. Działanie takie jest sprzeczne także z wyrażoną w art. 1 ust. 1 Konstytucji Królestwa zasadą państwa prawa, albowiem w takim państwie obywatel nie może być zaskakiwany przez prawodawcę, który nie pozostawia podmiotom czasu na zgłoszenie woli dochodzenia praw im wcześniej przysługujących bezterminowo, które obecnie pragnie znieść. Znoszenie tego rodzaju uprawnień winno przypominać wygaszanie ogniska nie poprzez zalanie żywo palących się szczap wodą, lecz zaprzestanie ich dokładania. Sam fakt iż zmiana systemu bankowego nastąpiła stosunkowo dawno ma znaczenie jedynie dla ustalenia długości terminu, który w takich wypadkach może być stosunkowo krótki, ale nie może zmieniać samej zasady, ponieważ w państwie prawa jedynie formalnie ogłoszone akty normatywne mogą nakładać określone obowiązki jak również pozbawiać określonych uprawnień.

(8.G)
Artykuł 3 uchwały ustala ogólną sumę pieniędzy w systemie bankowym na 1.500.000 D. Przepis ten stanowi w istocie wykonanie dyspozycji art. 1 ust. 2 ustawy federalnej z dnia 9 października 2002 roku o walucie Królestwa Dreamlandu i banku centralnym, zgodnie z którym Senat na wniosek Króla określa w drodze uchwały ogólną wartość emisji pieniądza. Nie można bowiem przyjąć, jakkolwiek jest to wielce pożądane ze względu na przejrzystość systemu prawnego, iż takie uregulowanie musi bezwzględnie być zawarte w odrębnej, szczególnej uchwale Senatu. Mając na uwadze podnoszony w toku przewodu przez Marszałka i nie zaprzeczony przez Premiera osobisty udział Króla w opracowaniu badanej uchwały, Sąd stwierdza iż postanowienie jej art. 3 stanowi ustalenie wartości emisji pieniądza i jest wykonaniem przez Senat obowiązku nałożonego nań przez ustawę federalną, która – jak każdy samoistny i należycie ogłoszony akt normatywny – korzysta z domniemania konstytucyjności, które nie zostało zakwestionowane przed Sądem.

(8.H)
Artykuły 4 – 7 stanowią łącznie o sposobie rozdysponowania środków w ramach nowego systemu bankowego i w tym zakresie odnoszą się do nich w pełni ustalenia poczynione w pkt 8.E niniejszego uzasadnienia.

(8.I)
Konieczne jest jednak odrębne potraktowanie art. 6 w zakresie, w jakim stanowi o podatku pośrednim, wpłacanym przez Prowincje do budżetu federalnego. Przepis ten stanowi, zresztą w nawiasie – co jest niezrozumiałą praktyką, iż podatek ten będzie ustalał federalny minister właściwy do spraw finansowych. Należy koniecznie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 10 ust. 2 Konstytucji Królestwa, podatki federalne mogą być ustanawiane wyłącznie w drodze aktu rangi ustawowej. Nie może być zatem mowy o jakichkolwiek podatkach, które byłyby ustalane na podstawie uchwał jakichkolwiek organów, nie mówiąc już o zwykłych decyzjach ministra. Normatywny akt ustawowy wprowadzający podatek, musi określić podmiot, przedmiot i wysokość opodatkowania, to jest wskazać, kto, od czego i w jakiej wysokości obowiązany jest uiścić podatek. Także wszelkiego rodzaju ulgi w podatku muszą wynikać z tego aktu.

(8.J)
Artykuł 8 uchwały stanowi, iż federalny minister właściwy do spraw finansowych obowiązany jest do opracowywania kwartalnych budżetów. Przepis ten, nakładając w formie uchwały Senatu określone obowiązki na ministra, stanowi naruszenie konstytucyjnej zasady podziału władz, wyrażonej w art. 3 ust. 1 Konstytucji Królestwa. Nie sposób przy tej okazji nie zwrócić uwagi na fakt, iż w przedmiotowej uchwale konsekwentnie jest mowa o ministrze właściwym do spraw finansowych, tymczasem ustawa federalna z dnia 26 listopada 2002 roku o Rządzie Królewskim [ogł. 28 listopada 2002 r.], ustalając działy administracji Królestwa, mówi w art. 4 ust. 2 (2) i art. 5 ust. 2 o dziale budżet, stąd należy stwierdzić, że przywołany w uchwale Senatu minister ma być w rzeczywistości federalnym ministrem właściwym do spraw budżetu.

(8.K)
Uchylenie załącznika do uchwały wynika z faktu iż nie pozostaje on w związku z utrzymanym w mocy art. 3 uchwały i nie oznacza iż Sąd kwestionuje poczynione w nim ustalenia.

(8.L)
Sąd uznaje za konieczne omówić w skrócie skutki prawne zapadłego wyroku. Przepisy uznane za niekonstytucyjne nie mają mocy obowiązującej i należy uznać iż nigdy jej nie miały. Jednakże wobec faktu ich funkcjonowania w obrocie prawnym, dokonane na ich podstawie rozporządzenia mieniem Królestwa nie mogą być uznane za dokonane w złej wierze, a właściwi funkcjonariusze nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności za wykonywanie niekonstytucyjnych przepisów. Dokonane przelewy na rachunki Prowincji winny być uwzględnione w ustawie federalnej lub dekrecie królewskim regulującym na nowo kwestie rozstrzygane w przedmiotowej uchwale, albowiem rację przyznać należy Senatowi iż ich prawne rozstrzygnięcie jest konieczne. Sąd nie odnosi się do merytorycznych rozwiązań zawartych w uchwale, ponieważ wówczas gdy naruszony jest konstytucyjny system źródeł prawa, akt naruszający ten system, w części w jakiej pozostaje z nim w sprzeczności, musi zostać uchylony niezależnie od trafności przyjętych rozwiązań merytorycznych. Celem zapobieżenia negatywnym skutkom takiego działania, Sądowi przysługuje prawo, w ramach art. 46 ust. 3 Konstytucji Królestwa, wydania rozstrzygnięć czasowo regulujących dane kwestie, jednakże w sprawie obecnie rozstrzyganej Sąd uznał, iż nie zachodzą przesłanki do wykorzystania tej kompetencji. Zdaniem Sądu nie istnieje w obecnej sytuacji, wskutek stwierdzenia niekonstytucyjności znaczącej większości przepisów kwestionowanej uchwały, istotne i bezpośrednie zagrożenie rozchwiania systemu finansowego Królestwa, co oczywiście nie podważa zasadności wydania stosownej regulacji w tym przedmiocie, o czym wcześniej wspomniano. Zasadnym wydaje się również rozważenie przez Króla i Senat wydania odrębnej uchwały określającej wprost wartość emisji pieniądza stosownie do art. 1 ust. 2 ustawy federalnej z dnia 9 października 2002 roku o walucie Królestwa Dreamlandu i banku centralnym oraz uchylenie przez Senat kwestionowanej uchwały w całości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.