SK 2004/6/II [Prok. v. Bohema, et al.]

WYROK
JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

My, Artur I Piotr, Król Dreamlandu, Najwyższy Zwierzchnik Furlandii, Morlandu, Solardii, Surmali i Weblandu, Najwyższy Zwierzchnik Sił Zbrojnych, Wielki Mistrz Heroldii Królestwa, etc.,

wykonując Naszą prerogatywę w zakresie sprawowania najwyższej władzy sądowniczej,

rozpoznawszy sprawę:
SK 2004/6/II [Prok. v. Bohema, et al.];

z wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy SK 2004/6/I wniesionych przez:
Prokuratura Generalnego Królestwa Dreamlandu,
oskarżonego Williama Cromwella;

orzekamy, co następuje:

I. Zaskarżony wyrok zmieniamy w ten sposób, że poprawiamy na korzyść oskarżonych omyłkę w obliczeniu okresu banicji liczonego w tygodniach, przyjmując iż okres ten wynosi 17 (siedemnaście) a nie 20 (dwadzieścia) tygodni.

II. W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymujemy w mocy.

III. Kosztami postępowania odwoławczego obciążamy Skarb Królestwa.

IV. Stwierdzamy prawomocność wyroku w sprawie SK 2004/6/I [Prok. v. Bohema, et al.] z uwzględnieniem zmiany z pkt I.

V. Stwierdzamy prawomocność niniejszego wyroku z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
Wyrokiem w sprawie SK 2004/6/I [Prok. v. Bohema, et al.] oskarżeni Marcin Bohema, William Cromwell, Bartłomiej baron Jasiński i Wlodek, zostali skazani za przestępstwo polegające na tym, że w okresie od dnia 20 marca 2004 roku do dnia 24 kwietnia 2004 roku wspólnie i w porozumieniu posługiwali się, poza własnymi, w tym wzajemnie, następującymi obywatelstwami: Aleksander Muller (aleksander_muller@o2.pl), nigel (nigel16@wp.pl), Tuchman (tuchman@interia.pl), Zimmerman (kmkolsztyn@pf.pl), obecnie usuniętymi z Centralnego Rejestru Mieszkańców, czym wypełnili znamiona przestępstwa z art. 28 k.k. Wszystkim oskarżonym wymierzono karę czterech miesięcy banicji, którą uznano za równoważną okresowi 20 tygodni, a nadto zastosowano wobec nich środek karny w postaci pozbawienia praw publicznych na okres odbywania orzeczonej kary. Ponadto w stosunku do oskarżonego Bartłomieja Jasińskiego orzeczono utratę posiadanego przezeń tytułu honorowego barona.

(2)
W dniu 26 sierpnia 2004 r. Prokurator Generalny Królestwa złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaskarżając zapadły wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o środku karnym w postaci pozbawienia praw publicznych. W uzasadnieniu wniosku wskazano iż niezasadnie przyjęto, że w przedmiotowej sprawie oskarżonym należy wymierzyć terminowe, a nie dożywotnie pozbawienie tychże praw. Skarżący podniósł w szczególności iż w sprawie nie zachodzą okoliczności, które pozwoliłyby przyjąć, że w przyszłości oskarżeni nie popełnią ponownie czynu zabronionego związanego z aktywnością polityczną.

(3)
W dniu 1 października 2004 r., w terminie wyznaczonym do uzupełnienia braków formalnych, swój wniosek złożył jeden z oskarżonych – William Cromwell, który zaskarżył wyrok w całości. Skarżący zarzucił wyrokowi pominięcie wątku politycznego i niebezpieczeństwo „spreparowania dowodów”, a także niekorzystnej dla oskarżonych interpretacji zgromadzonego materiału dowodowego. W uzasadnieniu stanowiska dodatkowo podano iż w szczególności instrumentalnie zostały potraktowane dane wynikające z opinii biegłego.

(4)
W wyznaczonym terminie żadna ze stron nie złożyła dodatkowych oświadczeń w sprawie, w związku z czym przewód sądowy został zamknięty bez uzupełnienia materiału dowodowego.

(5)
Mając na uwadze zgromadzony w toku całego przewodu materiał procesowy oraz obowiązujące prawo zważono, co następuje:

(5.A)
Wniosek Prokuratora Generalnego nie zasługuje na uwzględnienie. Przedstawiona w nim argumentacja zdaje się nie uwzględniać faktu, iż skazanie oskarżonych nie nastąpiło w zupełności zgodnie z treścią zarzutu z aktu oskarżenia. Prokuraturze nie udało się wykazać iż oskarżeni stanowią w istocie jedną osobę. Ilekroć organ sądowy obowiązany jest ustalić reakcję prawnokarną, przez co rozumieć należy zarówno rozstrzygnięcie o karze jak i zastosowaniu środków karnych, musi brać pod uwagę nie tylko prognozę kryminologiczną względem oskarżonego – choć jest ona oczywiście istotna – lecz w pierwszej kolejności ma baczyć, by orzeczona, szeroko rozumiana kara nie przekroczyła stopnia winy. Prokuratura w uzasadnieniu aktu oskarżenia wskazywała iż dożywotnia banicja jest uzasadniona w sytuacji gdy jedna osoba, kontrolująca kilka tożsamości, wykorzystuje wielość posiadanych obywatelstw do osiągnięcia założonego celu politycznego. Nie przesądzając ewentualnego rozstrzygnięcia w razie ustalenia takiego stanu faktycznego, należy jednakże zwrócić uwagę iż w przedmiotowej sprawie udowodniono jedynie, że objęte prokuratorskim zarzutem tożsamości były współużytkowane. Jest oczywiste iż takie ustalenie niesie w sobie mniejszą społeczną szkodliwość czynu, gdyż w takiej sytuacji nie można stwierdzić iż jest wykluczone by za poszczególnymi tożsamościami stały realnie osoby, przy czym niewątpliwie niektóre z nich dalece mniej aktywne aniżeli pozostałe. Dożywotnie pozbawienie praw publicznych oznacza całkowite i trwałe wyłączenie obywatela z jednej z zasadniczych sfer działalności w państwie wirtualnym – polityki, czy też szerzej wszelkiej działalności publicznej, z wyłączeniem działalności gospodarczej. Tak surowy środek karny musi być stosowany z wyjątkową rozwagą i z pewnością nie pochopnie. Dlatego też jego wymierzenie jako czasowego, aczkolwiek nie znajdujące wprost oparcia w przepisach Kodeksu karnego, nie budzi wątpliwości co do swojej konstytucyjności, jeżeli uwzględni się iż naczelną zasadą reakcji prawnokarnej musi być omówiona wyżej zasada winy.

(5.B)
Wniosek skazanego Williama Cromwella również nie mógł zostać uwzględniony. Zanim przystąpi się do dalszej oceny wniosku, należy dobitnie podkreślić iż ustalenia faktyczne poczynione w I instancji, które stały się następnie podstawą stwierdzenia iż doszło do popełnienia przestępstwa, zostały oparte w zasadzie wyłącznie na treści wyjaśnień oskarżonego Jasińskiego, jak to wynika z uzasadnienia wyroku I instancji (pkt 11.D). Tylko podważenie ich wiarygodności mogłoby prowadzić do konieczności przeprowadzenia nowego postępowania dowodowego. Wniosek skarżącego takich zarzutów nie zawierał. W zasadzie już sama ta konstatacja jest wystarczająca dla utrzymania wyroku w mocy i tym samym oddalenia skargi. Odnosząc się zatem do podniesionej kwestii możliwości nieuprawnionego wpływania na rezultat postępowania dowodowego przez oskarżenie powtórzyć wypadnie, iż ustalenia obciążające oskarżonych zostały poczynione przede wszystkim na podstawie ich wyjaśnień. Doświadczenie życiowe wskazuje iż trudno choćby tylko posądzać oskarżonych o manipulowanie swoimi wyjaśnieniami na własną niekorzyść – w przeciwieństwie do sytuacji odwrotnej, gdy wyjaśnienia stają się instrumentem próby minimalizacji zakresu własnej odpowiedzialności.

(5.C)
Wyrok wydany w pierwszej instancji zawierał jednak istotny błąd, który – jakkolwiek nie podniesiony w żadnym z wniosków – musi zostać poprawiony. W sentencji błędnie przyjęto iż miesiąc ma pięć tygodni. Jakkolwiek obowiązek wymierzania kary banicji jednocześnie w miesiącach i tygodniach nie wydaje się najlepszym z możliwych, skoro obie te miary czasu nie są spójne, to jednak przyjąć należy abstrakcyjnie iż miesiąc liczy 30 dni, a zatem liczba pełnych tygodni w okresie czterech miesięcy wynosi 17, a nie jak przyjęto w zaskarżonym wyroku – 20. Stąd też dokonano stoso0wnej zmiany zaskarżonego wyroku.

(6)
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.