Ustawa federalna o wprowadzeniu Kodeksu karnego [t.j.] [arch.]

BPSK nr 5906
FDKD nr 23/6810

USTAWA FEDERALNA
z dnia 28 października 2016 r.
[t.j. z dnia 22 stycznia 2017 r.]

o wprowadzeniu Kodeksu karnego

My, Edward II, Król Dreamlandu i Elderlandu, Król Scholandii, Najwyższy Zwierzchnik Furlandii i Luindoru w Unię Saudadzką scalonych, Morlandu, Surmali i Weblandu, Suzeren Monderii, Luskanii, Gorandii i Tanequetilu, Najwyższy Zwierzchnik Sił Zbrojnych, Wielki Mistrz Heroldii Obu Królestw, etc.

na wniosek Lordów zgromadzonych w Parlamencie Królewskim, ogłaszamy, co następuje:

Art. 1.
Ustawa niniejsza określa datę i tryb wejścia w życie Kodeksu karnego, zwanego dalej „Kodeksem”, zasady postępowania karnego oraz przepisy przejściowe.

Art. 2.
Kodeks wchodzi w życie z dniem 7 listopada 2016 roku.

Art. 3.
1. Organy prowadzące postępowanie karne winny mieć na celu takie jego ukształtowanie, aby:
1) sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności;
2) przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego;
3) uwzględnione zostały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego;
4) rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie.
2. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne.

Art. 4.
1. Organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.
2. Organem postępowania przygotowawczego i oskarżycielem publicznym są osoby wskazane zgodnie z przepisami o prokuraturze. W przypadku braku odpowiednich przepisów organem postępowania przygotowawczego i oskarżycielem publicznym jest minister właściwy do spraw sprawiedliwości.
3. (uchylony)
4. Oskarżonym jest ten, przeciwko komu wniesiono do sądu akt oskarżenia; z uprawnień oskarżonego w odpowiednim zakresie korzysta w postępowaniu przygotowawczym podejrzany.

Art. 5.
1. Oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem.
2. Nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego.

Art. 6.
Oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć.

Art. 7.
Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Art. 8.
1. Organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, a oskarżyciel publiczny także do wniesienia i popierania oskarżenia – o czyn ścigany z urzędu.
2. Z wyjątkiem wypadków określonych w ustawie lub w prawie międzynarodowym nikt nie może być zwolniony od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo.

Art. 9.
Uzyskanie zezwolenia władzy, od którego ustawa uzależnia ściganie, należy do oskarżyciela.

Art. 10.
1. Domniemanego sprawcę czynu zabronionego oskarża o jego popełnienie oskarżyciel publiczny, a jeśli tego odmówił, może go oskarżać pokrzywdzony — oskarżyciel prywatny.
2. Oskarżenie wyraża się w akcie oskarżenia. Akt oskarżenia jest skargą wszczynającą postępowanie przed Sądem Królestwa.
3. Akt oskarżenia można cofnąć tylko za zgodą Sądu Królestwa.

Art. 11.
1. Organy w zakresie postępowania karnego wykonują polecenia sądu i prokuratora lub ministra właściwego do spraw sprawiedliwości oraz prowadzą pod nadzorem prokuratora lub ministra właściwego do spraw sprawiedliwości śledztwo lub dochodzenie w granicach określonych w ustawie.
2. Wszystkie instytucje państwowe, terytorialne i społeczne są obowiązane w zakresie swego działania do udzielania pomocy organom prowadzącym postępowanie karne.

Art. 12.
1. Nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy:
1) czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia;
2) czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa;
3) społeczna szkodliwość czynu jest znikoma;
4) ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze;
5) nastąpiło przedawnienie karalności;
6) postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się;
7) sprawca nie podlega orzecznictwu sądów karnych Królestwa;
8) brak skargi uprawnionego oskarżyciela;
9) zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie.
2. Do chwili otrzymania wniosku lub zezwolenia władzy, od których ustawa uzależnia ściganie, organy procesowe dokonują tylko czynności nie cierpiących zwłoki w celu zabezpieczenia śladów i dowodów.