W SK 2007/15/I [Korona v. Marszałek IP]

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

Dnia 25 lipca 2007 roku

Sąd Królestwa w Wydziale IV Administracyjnym w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SK mgr jur. net. Mateusz Conory baron Shakur;

po rozpoznaniu w dniach: 14 lipca – 20 lipca 2007 roku; na rozprawie;
sprawy: SK 2007/15/I;
z powództwa: Korony;
przeciwko: Marszałkowi Izby Poselskiej;
o: nakazanie Marszałkowi Izby Poselskiej uznania, że Izba Poselska przyjęła projekt UF o zmianie UF o Izbie Poselskie i przekazanie go pod obrady Senatu;

orzeka, co następuje:

I. Izba Poselska przyjęła projekt ustawodawczy w sposób zgodny z przepisami obowiązującego prawa.

II. Nakazuje się Marszałkowi Izby Poselskiej przekazanie projektu Ustawy Federalnej o zmianie Ustawy Federalnej o Izbie Poselskiej pod obrady Senatu.

III. W razie nie przekazania projektu ustawodawczego przez Marszałka Izby Poselskiej w terminie 2 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku, nakazuje się Marszałkowi Senatu rozpocząć obrady nad projektem ustawodawczym w wersji przyjętej przez Izbę Poselską.

IV. Kosztami postępowania obciąża Skarb Królestwa.

UZASADNIENIE

(1)
Pełen zapis przewodu sądowego jest dostępny w Pałacu Sprawiedliwości – Sali Rozpraw VI Wydziału IV Administracyjnego.

(2)
Mając na uwadze zgromadzony w toku przewodu materiał procesowy oraz obowiązujące prawo Sąd Królestwa zważył, co następuje:

(2.A)
Decyzja Marszałka Izby Poselskiej o uznaniu iż Izba Poselska odrzuciła projekt ustawodawczy z powodu braku kworum jest zdaniem Sądu niezgodna z przepisami obowiązującego prawa. Marszałek Izby Poselskiej oparł swoją decyzję o art. 21. ust. 3 Ustawy Federalnej z dnia 14 września 2002 roku o Izbie Poselskiej (BPSK Nr 672; dalej UF o IP) stanowiący: „Głosowanie jest ważne, jeżeli głosy oddała większość posłów.” Sąd uważa iż art. 21. UF o IP dotyczy jedynie uchwał Izby Poselskiej, ponieważ w artykule niniejszym nie jest wskazane, aby miał w ramach uzupełnienia przepisów Konstytucji Królestwa Dreamlandu (dalej: Konstytucji). Dodatkowo ust. 1. artykułu o którym mowa stwierdza jednoznacznie, iż jest w nim mowa Uchwałach Izby Poselskiej. Nie ma przesłanek, które wskazywałby iż ust. 3., w przeciwieństwie do ust. 1. mówi o sposobie głosowania nad projektami ustawodawczymi.

(2.B)
W związku z brakiem regulacji ustawowych w kwestii głosowania Izby Poselskiej nad projektem ustawodawczym należy zastosować przepisy aktu nadrzędnego jakim jest Konstytucja. Art. 37. ust. 1. Konstytucji stanowi:
„Izba Poselska rozpatruje przedłożony jej projekt ustawodawczy, uchwalając go zwykłą większością głosów.” Oznacza to, iż brak kworum nie wpływa na wynik głosowania. Jednakże w Konstytucji nie zastrzeżono, iż przepisy odrębne nie mogą stanowi wyszczególnienia przepisów, o których mowa w tym punkcie uzasadnienia. Zdaniem Sądu zastosowanie tutaj reguły merytorycznej wykładni prawa nie może mieć miejsca, ponieważ UF o IP nie wskazuje wprost na to, iż jest uzupełnieniem Konstytucji. Sąd jest zdania iż art. 21. w całości dotyczy jedynie Uchwał Izby Poselskiej, co wykazano w punkcie poprzednim.

(2.C)
Zdaniem Sądu niewłaściwa jest interpretacja Marszałka Izby Poselskiej zaprezentowana w czasie procesu, iż głosy nieoddanie są równoznaczne z głosami przeciwnymi. Jest to pozbawione wszelkich podstaw. Posłowie mieli 16 dni, licząc czas debaty i głosowania, na zaprezentowanie swojej opinii.
Marszałek Izby Poselskiej nie musiał zamykać głosowania po upływie 7 dni, jeżeli wynik nie jest przesądzony o czym stanowi art. 17 ust 6. Regulaminu Izby Poselskiej (dalej: Regulaminu). Wskazuje on, iż głosowanie powinno trwać przynajmniej 7 dni, więc nic nie stało na przeszkodzie zamknięcia go później. Ponieważ Marszałek Izby Poselskiej zamknął głosowanie – ważny jest wynik w momencie zamknięcia – uzyskano wymaganą konstytucyjnie większość zwykłą. Regulamin, ani żadne inne przepisy, nie nakazują Marszałkowi oczekiwać dłużej niż 7 dni, więc decyzja o zamknięciu głosowania, podjęta przez Marszałka Izby Poselskiej z dnia 3 lipca 2007 roku jest zgodna z przepisami obowiązującego prawa. Sąd nie może, czego domagał się Marszałek Izby Poselskiej, zarządzić powtórzenia głosowania. Sąd mógłby to zrobić jedynie w wypadku, gdyby głosowanie lub decyzja o zamknięciu głosowania byłaby nieważna. Sąd mógłby to uczynić w opisanych sytuacjach, ponieważ głosowanie od początku byłoby nieważne. Głosowanie nie ważne nie obowiązuje podobnie jak głosowanie, które się nie odbyło. Sąd nie ma mocy unieważnienie głosowania, Sąd może jedynie stwierdzić iż od początku było ono nie ważne, i w związku z tym zarządzić jego powtórzenie. Taka sytuacja nie ma tutaj miejsca – wszystkie wymogi konstytucyjne oraz regulaminowe zostały dotrzymane. Głosowanie jest więc ważne, a projekt został przyjęty przez Izbę Poselską jednomyślnie.

(2.D)
Zdaniem Sądu wyjaśnienia wymaga również kwestia precedensów w prawie Dreamlandzkim, przywołana podczas procesu. Prawo Dreamlandzkie nie jest prawem precedensowym. Dobrym przykładem tego są dwa wyroki: W SK 2006/4/I
(prawomocny) (BPSK nr 598) oraz W SK 2006/17/I (prawomocny) (BPSK nr 709).
Pierwszy z nich dopuszcza nazywanie przez Kaworu Nagisę terminu „zdrajca” w stosunku do Bogusja, drugi nie dopuszcza stosowanie tego samego terminu przez Łukasza markiza Wakowskiego w stosunku do tej samej osoby. Oznacza to jednoznacznie – pierwszy proces, mimo iż był pierwszy, nie ma wpływu na drugi. Drugi proces nie jest podległy dla pierwszego, ponieważ w Królestwie Dreamlandzkim nie obowiązuje prawo precedensowe. Jednakże precedens zastosowanie czegoś wcześniej ma znaczenie, ponieważ jeżeli jakaś czynność prawna nastąpiła (w tym wypadku – uznano głosowanie za ważne, pomimo, iż głosowało mniej niż połowa Posłów), mogła ona mieć oparcie w przepisach obowiązującego prawa. Oznacza to, że skoro to nastąpiło – było możliwe.
Wyłącznie w takim wypadku odwoływanie się do precedensu ma sens w prawie nie precedensowym, jakim niewątpliwie jest prawo Dreamlandzkie. Jedynie wykładnia prawa ustanowiona prawomocnie przez władzę sądowniczą jest niepodważalna dopóki nie zmienią się przepisy. Oznacza to, że nie należy wymagać, aby Sąd zmieniał interpretację danej normy prawnej, jeśli nie została ona zmieniona.

(3)
Z powyższych przyczyn, orzeczono jak w sentencji.

Sędzia SK
mgr jur. net. Mateusz Conory baron Shakur