Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

W SK 2007/20/K [Wakowski v. NK Lui]

BPSK nr 665
LDKD #23800

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

z dnia 25 listopada 2007 roku

Sąd Królestwa w Wydziale I Konstytucyjnym w pełnym składzie:

Przewodniczący: Prezes SK prof. jur. net. Edward arcyksiążę Krieg,
Członek: sędzia SK dr jur. net. Mateusz Conroy wicehrabia Shakur;

po rozpoznaniu w dniach 10 października – 7 listopada 2007 roku;

na rozprawie;

sprawy: SK 2007/20/K;

z powództwa: Łukasza markiza Wakowskiego;

przeciwko: Namiestnikowi Księstwa Luindoru;

o: zbadanie zgodności art. 3 ust. 4, art. 5 ust. 1 i ust. 3, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 2 pkt. 3 i 4 dekretu książęcego z dnia 20 sierpnia 2007 roku o porządku listy dyskusyjnej Księstwa Luindoru wydanego przez Księcia Luindoru z art. 14 ust. 3 i 4 Konstytucji Królestwa

orzeka, co następuje:

1.
Art. 3 ust. 4 dekretu książęcego z dnia 20 sierpnia 2007 roku o porządku listy dyskusyjnej Księstwa Luindoru wydanego przez Księcia Luindoru jest n i e z g o d n y z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji Królestwa.

2.
Art. 5 ust. 1 dekretu przywołanego w punkcie I n i e j e s t n i e z g o d n y z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji Królestwa.

3.
Art. 5 ust. 3 dekretu przywołanego w punkcie I n i e j e s t n i e z g o d n y z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji Królestwa.

4.
Art. 6 ust. 1 dekretu przywołanego w punkcie I n i e j e s t n i e z g o d n y z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji Królestwa.

5.
Art. 7 ust. 2 pkt. 3 dekretu przywołanego w punkcie I jest n i e z g o d n y z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji Królestwa.

6.
Art. 7 ust. 2 pkt. 3 dekretu przywołanego w punkcie I jest n i e z g o d n y z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji Królestwa.

7.
Uchyla:
(1) art. 3 ust. 4;
(2) art. 7 ust. 2 pkt. 3;
(3) art. 7 ust. 2 pkt. 4
– dekretu przywołanego w punkcie I.

8.
Stwierdza, że strony uległy wzajemnie co do swych żądań i na tej podstawie obciąża strony kosztami proporcjonalnie, tj. obciąża powoda kosztami w wysokości 2500 D i pozwanego kosztami w wysokości 2500 D.

9.
Stwierdza prawomocność wyroku z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
Pozwem z dnia 9 października 2007 roku Łukasz markiz Wakowski (dalej: powód) zażądał zbadania zgodności art. 3 ust. 4, art. 5 ust. 1 i ust. 3, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 2 pkt. 3 i 4 dekretu książęcego z dnia 20 sierpnia 2007 roku o porządku listy dyskusyjnej Księstwa Luindoru wydanego przez Księcia Luindoru (dalej: dekret o porządku) z art. 14 ust. 3 i 4 Konstytucji Królestwa. Pozwany argumentował, że wprowadzając zaskarżone przepisy pozwany, tj. Namiestnik Koronny Księstwa Luindoru Pablo wicehrabia von Neumann (dalej: pozwany), naruszył „art. 14 ust. 3 i ust. 4” Konstytucji Królestwa, przy czym sprecyzował, że jego zdaniem naruszenie było tego rodzaju, że zaskarżone przepisy dekretu o porządku ograniczają konstytucyjne wolności i prawa, a zatem nie została dochowana należyta procedura wydania dekretu o porządku, jako że w takim
wypadku konieczne jest bądź wydanie takiego z udziałem organu kolegialnego prowincji, bądź zatwierdzenie go przez Izbę Poselską. Na tej podstawie Sąd Królestwa uznał, że powód nieprawidłowo wskazał naruszoną normę konstytucyjną jako „art. 14 ust. 3 i ust. 4”, podczas gdy matryca kontroli konstytucyjności podana przez powoda zakodowana jest w art. 14 ust. 3 w związku z ust. 4, nie zaś w obu tych przepisach traktowanych oddzielnie. Sąd Królestwa uznał jednak, że omyłka ta nie będzie miała wpływu na przebieg przewodu sądowego, jako że oczywista jest intencja powoda.

(2)
W dniu 10 października 2007 roku Sąd Królestwa w Wydziale I Konstytucyjnym w pełnym składzie doręczył stronom wezwanie do udziału w sprawie i wyznaczył pozwanemu termin 7 dni na złożenie odpowiedzi na
powództwo. Pozwany pismem z dnia 17 października 2007 roku wniósł o przedłużenie terminu o kolejne 3 dni motywując to zajęciami realowymi. Sąd Królestwa w tym samym dniu przychylił się do tego wniosku. Odpowiedź na powództwo pozwany złożył ostatecznie w dniu 20 października 2007 roku uznając powództwo za w całości „bezpodstawne”. Przede wszystkim dokonał interpretacji zaskarżonego art. 3 ust. 4 dekretu o porządku w taki sposób, że intepretacji powoda przeciwstawił swoją, zgodnie z którą norma wywiedziona z przedmiotowego przepisu (pozwalająca administratorowi listy dyskusyjnej Księstwa Luindoru usunąć z tej listy osoby nie posiadające obywatelstwa luindorskiego, bez ostrzeżenia) odnosi się tylko i wyłącznie do osób, które dokonały akcesu na listę już
po wejściu w życie dekretu o porządku – tj. z dniem 21 sierpnia 2007 roku. Swoją interpretację oparł na zasadzie nieretroakcji (prawo nie działa wstecz). Pozwany zażądał również od powoda przedstawienia przykładu innej interpretacji tego przepisu przez władze Luindoru – tj. taki przypadek, gdy z listy dyskusyjnej Księstwa Luindoru została usunięta osoba, która zapisała się na nią przed wejściem w życie dekretu o porządku.

Pozwany odniósł się także do argumentacji powoda co do niekonstytucyjności art. 5 ust. 1 i ust. 3 dekretu o porządku. Stwierdził, że nie jest to w żadnej mierze ograniczenie swobody działalności gospodarczej i podał przykład zarządcy tablicy ogłoszeń, który dla zachowania „ładu, porządku i względnej estetyki” pozwala jednej osobie fizycznej czy prawnej przykleić na tablicę tylko jedno ogłoszenie w miesiącu.

Pozwany nie zgodził się również z powodem w zakresie, w jakim ten zarzuca art. 6 ust. 1 dekretu o porządku naruszaniem swobód poprzez ograniczenie prawa do wysyłania wiadomości w wysokim priorytecie na luindorską listę dyskusyjną jedynie do organów władzy publicznej. Pozwany stwierdził, że nie narusza to swobód.

Co do art. 7 ust. 2 pkt. 3 i 4 powód posłużył się przykładem mordercy skazanego na karę pozbawienia wolności i spytał retorycznie czy jest to ograniczenie „pogwałceniem jego prawa do wolności osobistej”. W przypadku pkt. 4 przywołanego wyżej ustępu pozwany sprecyzował, że jest to przepis, który został pomyślany jako przepis, zgodnie z którym można będzie usunąć z listy dyskusyjnej osób, które „za główny cel stawiają sobie uniemożliwienie mieszkańcom Księstwa Luindoru komunikowanie się poprzez Listę [dyskusyjną]”.

(3)
W dniu 28 października oświadczenie końcowe złożył powód. Stwierdził przede wszystkim, że nie rozstrzyga słuszności ograniczeń nałożonych zaskarżonymi przepisami dekretu o porządku, ale zwraca uwagę na tryb wydania dekretu, który nie jest trybem właściwym dla przyjmowania prawa ograniczającego prawa i wolności obywateli.

Odnosząc się szczegółowo do odpowiedzi na pozew (pismo z dn. 20 października 2007 roku) powód stwierdził przede wszystkim, że nie jest prawdą, iż zaskarżony art. 3 ust. 4 nie odnosi się do przeszłości. Swoje stanowisko umotywował czasem gramatycznym przeszłym użytym w treści przedmiotowego przepisu („które zapisały się”), przez co w ocenie powoda
retroakcja zachodzi.

Odnosząc się do wypowiedzi pozwanego co do art. 5 ust. 1 i 3 powód stwierdził, że pozwany wykazuje brak zrozumienia dla treści powództwa.

Co do art. 7 ust. 2 pkt. 3 i 4 powód stwierdził po raz kolejny, że nie uważa tych kar porządkowych za złe, a jedynie wskazuje, że niewłaściwy był ich tryb wydania, co powinno skutkować ich uchyleniem.

(4)
W krótkim oświadczeniu końcowym wygłoszonym w dniu 4 listopada 2007 roku pozwany ponownie wyraził opinię, że zaskarżone przepisy dekretu o porządku „nie ograniczają swobód obywatelskich”, a są jedynie próbą
uregulowania porządku na luindorskiej liście dyskusyjnej. Powód poprosił również o „sprawiedliwy wyrok”. W dniu 7 listopada 2007 roku Sąd Królestwa zamknął przewód sądowy w sprawie.

(5)
Mając na względzie zgromadzony w toku przewodu sądowego materiał procesowy oraz obowiązujące prawo, Sąd Królestwa zważył, co następuje:

(5.A)
Sądowa kontrola konstytucyjności w przedmiotowej sprawie ograniczyła się do kontroli zaskarżonych przepisów dekretu o porządku (art. 3 ust. 4,
art. 5 ust. 1 i 3, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 2 pkt. 3 i 4) ze wskazaną przez powoda w pozwie matrycą kontroli konstytucyjności złożoną z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji (nie zaś art. 14 ust. 3 i ust. 4 Konstytucji, co wyżej wyjaśniono), tj. normą, że ograniczenie konstytucyjnych wolności jest możliwe tylko na podstawie ustawy, jeśli jest to konieczne dla ochrony porządku konstytucyjnego, natomiast w prawie krajowym – na podstawie aktu normatywnego wydanego z udziałem organu kolegialnego, a w razie jego braku, zatwierdzonego przez Izbę Poselską.

(5.B)

Jako pierwszy w kolejności zaskarżony został przez powoda art. 3 ust. 4 dekretu o porządku w brzmieniu: „Osoby niebędące mieszkańcami Księstwa, które zapisały się na listę nie otrzymując zgody Namiestnika Koronnego, mogą zostać usunięte bez ostrzeżenia”. Sąd zgadza się z powodem w jego interpretacji tego przepisu, w szczególności co do faktu, jaki jest zasięg działania wyinterpretowanej zeń normy pod względem wielkości zbioru jego adresatów. Powód twierdzi, że zasięg ten obejmuje także osoby, które zapisały się na listę przed wejściem w życie dekretu o porządku (przed 21 sierpnia 2007 roku), zaś pozwany jest zdania, że ze względu na zakaz retroakcji nie należy interpretować normy w taki sposób, by odkodować z przepisu normę ten zakaz łamiącą. Jak wspomniano, sąd zgadza się z pierwszą z interpretacji, tj. interpretacją powoda. Nie zgadza się natomiast z przesłanką, która powoda do tej interpretacji doprowadziła. Powód bowiem odkodowując przepis oparł się jedynie na czasie gramatycznym użytym w przedmiotowym przepisie, a to za mało, by w tym przypadku ustalić rzeczywiste znaczenie normy pod kątem wielkości zbioru jej adresatów. We współczesnej polszczyźnie nie istnieje już czas zaprzeszły – jego funkcje wchłonął zwykły czas przeszły. Nie ma zatem możliwości odkodowania znaczenia normy tylko na tej podstawie: czas przeszły w przedmiotowym przepisie („zapisały się”) może odnosić się bowiem albo do czynności przeszłej względem wejścia w życie dekretu o porządku albo względem akcesu do grona subskrybentów listy dyskusyjnej. W pierwszym znaczeniu w sposób istotny norma taka naruszałaby zasadę demokratycznego państwa prawa, z czego z kolei wynika zasada ochrony praw słusznie nabytych, w drugim zaś znaczeniu takiej niezgodności z jedną z głównych zasad konstytucyjnych nie można dostrzec.

(5.C)
Aby prawidłowo odczytać normę zawartą w zaskarżonym art. 3 ust. 4 dekretu o porządku, co pozwoli na dokonanie kontroli pod względem jego konstytucyjności, należy zwrócić uwagę na kontekst, w którym prawodawca umieścił dany przepis. Kontekstem dla zaskarżonego przepisu będą pozostałe trzy ustępy z artykułu, w którym znajduje się przepis, tj. art. 3 ust. 1, 2 i 3. Z ustępów 1 i 3 można odczytać normę, że że w przypadku mieszkańca Księstwa Luindoru uprawnienie do uzyskania statusu uczestnika listy dyskusyjnej przysługuje bez ograniczeń, natomiast w przypadku osób nie będących mieszkańcami Księstwa (obojętnie czy mieszkańców innych prowincji czy osób zagranicznych) do skutecznego akcesu do listy wymagana jest zgoda Namiestnika Koronnego (złożenie
wniosku i pozytywne jego rozpatrzenie). Art. 3 ust. 2 potwierdza, że mieszkaniec Królestwa nie musi wnioskować o zgodę na jego zapis. Zaskarżony art. 3 ust. 4 zapisuje normę, zgodnie z którą jeśli osoba nie
będąca mieszkańcem Księstwa zapisze się na listę nie uzyskując zgody Namiestnika Koronnego, może zostać usunięty spośród subskrybentów bez ostrzeżenia. Powyższe wskazuje już, dlaczego interpretacja pozwanego nie może być prawidłowa. Otóż, od chwili wejścia w życie dekretu o porządku, zgodnie z art. 3 ust. 3 tego dekretu zapisanie się na listę dyskusyjną
nie jest skuteczne bez pozytywnego przyjęcia wniosku przez Namiestnika Koronnego. Świadczy o tym sam zwrot użyty w tym przepisie: „(…) mogą uzyskać status uczestnika, jeżeli złożą (…) wniosek, który zostanie
pozytywnie rozpatrzony”. Zaskarżony art. 3 ust. 4, jeśli przyjąć interpretację pozwanego za właściwą, nie miałby w ogóle żadnych adresatów (inaczej mówiąc: odnosiłby się do zbioru pustego adresatów), skoro w ogóle nie istnieje możliwość, by istniała jakakolwiek osoba spełniająca jednocześnie warunki nieposiadania statusu mieszkańca Księstwa Luindoru, nieposiadania zgody na zapisanie się na listę dyskusyjną Księstwa Luindoru i posiadania statusu subskrybenta tej listy. Z powyższych względów Sąd Królestwa nie może zgodzić się w jego
interpretacji z powodem. Skoro przepis art. 3 ust. 4 nie odnosi się do osób zapisanych po wejściu w życie dekretu o porządku, a zakładając racjonalność prawodawcy nie można uznać, że nie odnosi się do nikogo, to w takim wypadku musi odnosić się do osób zapisanych przed wejściem w życie przedmiotowego dekretu. Pozwany ma rację, gdy przedstawia stanowisko, że należy przyjąć taką interpretację, która minimalnie narusza zasady przyzwoitej legislacji (a więc także zakaz retroakcji, na co wskazuje pozwany), natomiast podczas interpretacji przede wszystkim należy zadbać o to, by wyinterpretować normy stosowalne, co jest zresztą chyba truizmem.

(5.D)
Naruszenie zasad przyzwoitej legislacji i zakazu retroakcji stoi w sprzeczności z art. 1 ust. 1 statuującym zasadę państwa prawa.

(5.E)
Zaskarżonym przepisom dekretu o porządku dotyczącym maksymalnej ilości reklam, którą można wysłać na listę dyskusyjną Księstwa Luindoru (art. 5 ust. 1 i 2 dekretu o porządku), powód zarzuca naruszanie swobody działalności gospodarczej. Sąd Królestwa nie może się z tym zgodzić. Lista dyskusyjna Księstwa Luindoru jest listą oficjalną. Już w ramach choćby tej konstrukcji należy przyznać władzom Księstwa – a przede wszystkim najwyższemu urzędnikowi tej prowincji – prawo do ogólnego nadzoru nad listą i sprawowania pieczy nad jej działaniem. Jest bowiem bezsprzeczne, że źle funkcjonująca oficjalna lista dyskusyjna prowincji w zasadzie uniemożliwia funkcjonowanie tej prowincji. Ograniczenie ilości reklam wysyłanych przez reklamodawców do dwóch w miesiącu pozwala zachować porządek na liście dyskusyjnej, nie ingerując jednocześnie silnie w swobodę gospodarczą; podmioty tego obrotu są w stanie skutecznie reklamować swoją działalność.

(5.F)
Powód zarzucił art. 6 ust. 1 dekretu o porządku, że narusza prawo do wysyłania wiadomości o dowolnym priorytecie. Zdaniem Sądu Królestwa, powód poszedł tu za daleko w interpretowaniu praw i wolności gwarantowanych konstytucyjnie. Jak stwierdzono już wyżej, organa administracji odpowiadające za stan danej prowincji – a więc także stan jej listy dyskusyjnej – mają prawo do regulowania zasad korzystania z takiej listy w zakresie sobie właściwym. Uporządkowanie wiadomości wysyłanych na listę dyskusyjną w taki sposób, by tylko organa władzy publicznej były uprawnione do wyróżniania swoich postów wysokim priorytetem ma charakter normy wysoce niedolegliwej i porządkowej. Trudno tu doszukiwać się naruszania konstytucyjnych praw i wolności obywatelskich.

(5.G)
Powód słusznie jednak podnosi, że zaskarżone art. 7 ust. 2 pkt. 3 i 4 dekretu o porządku pozostają w sprzeczności z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji, jako że umożliwiają pozbawienie członka listy dyskusyjnej Księstwa Luindoru czynnego prawa dostępu do tej listy na nie dłużej niż 20 tygodni (pkt. 3) lub wręcz trwałe usunięcie z listy (pkt. 4) – co jest ograniczeniem praw tych osób wynikających z gwarantowanej konstytucyjnie ochrony praw słusznie nabytych, wolności słowa i swobody dyskursu.

(5.H)
Sąd Królestwa zaznacza jednak, że uznanie za niekonstytucyjne niektórych przepisów dekretu o porządku ze względu na ich kolizję z art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji nie oznacza, że normy nimi zapisane muszą być automatycznie uznane za niekonstytucyjne, jeśli zostanie spełniona procedura określona w art. 14 ust. 4 Konstytucji – a więc jeśli dane przepisy zostaną przyjęte przez organ kolegialny prowincji lub w razie
braku tego organu, potwierdzone przez Izbę Poselską. Sąd Królestwa nie bada bowiem zgodności przepisów dekretu o porządku na podstawie innej niż tylko matryca kontroli w postaci art. 14 ust. 3 w zw. z ust. 4 Konstytucji.

(6)
Z powyższych względów Sąd Królestwa orzekł jak w sentencji.

Przewodniczący składu orzekającego:
(-) prof. jur. net. Edward arcyksiążę Krieg, OCO

Członek:
(-) dr jur. net. Mateusz Conroy wicehrabia Shakur

POUCZENIE
Postępowanie w sprawach konstytucyjnych jest jednoinstancyjne, stąd
wyrok niniejszy jest prawomocny z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.