Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

UF o sądownictwie [arch.]

BPSK Nr 1281
LDKD #32416

USTAWA FEDERALNA
z dnia 10 sierpnia 2008 roku

o sądownictwie

[jednolity tekst z dnia 17 marca 2010 roku]

Rozdział I
Postanowienia ogólne

Art. 1
1. Ustawa niniejsza określa ustrój sądownictwa Królestwa, w tym ustrój i organizację sądów Królestwa zwanych dalej „sądami”, obowiązki i prawa sędziów i asesorów, a także obowiązki innych podmiotów wobec
sądów.
2. Zasady sprawowania wymiaru sprawiedliwości przez sądy w ramach jurysdykcji przysługujących innym państwom określają stosowne traktaty międzynarodowe.

Art. 2
1. Każdy podmiot może występować o ochronę swoich praw przed sąd dlań właściwy.
2. Każdy obywatel może występować również o ochronę interesu publicznego; nie dotyczy to postępowania w sprawach karnych.
3. Podmiotem w rozumieniu niniejszej ustawy jest:
(1)osoba fizyczna;
(2)osoba prawna, w tym Skarb Królestwa lub Prowincja;
(3)federalny lub krajowy organ władzy publicznej, nieposiadający odrębnej od Skarbu Królestwa albo właściwej Prowincji osobowości prawnej, jeżeli sprawa dotyczy bezpośrednio działalności tego organu;
(4)inna jednostka organizacyjna, jeżeli sąd uzna w konkretnej sprawie, że jest to konieczne dla zachowania należytego wymiaru
sprawiedliwości.
4. Ilekroć w niniejszej ustawie jest mowa o żądaniu, oznacza to każdy rodzaj oświadczenia mającego na celu wszczęcie postępowania sądowego lub jego części, stosownie do danego rodzaju postępowania.

Art. 3
1. Każdy obowiązany jest udzielać sądowi pomocy w zakresie określonym przez sąd, właściwego prezesa sądu lub sędziego przewodniczącego; w szczególności każdy ma obowiązek stanąć przed sądem jako świadek i złożyć zeznania, okazać żądane dokumenty lub inne przedmioty.
2. Każdy obowiązany jest podporządkować się prawomocnemu orzeczeniu sądu, a także orzeczeniu nieprawomocnemu, jeżeli sąd nadał mu rygor natychmiastowej wykonalności.
3. Organy władzy publicznej obowiązane są zapewnić wykonalność orzeczeń sądowych w zakresie wynikającym z zakresu ich właściwości, a w szerszym zakresie jeżeli tak stanowi wykonalne orzeczenie.

Art. 4
1. Prezes Sądu Królestwa czuwa nad przestrzeganiem sędziowskiej niezawisłości oraz niezależności sądów.
2. Prezes Sądu Królestwa reprezentuje ogół sądów, sędziów, asesorów sądowych oraz sędziów pokoju wobec innych podmiotów.
3. Prezes Sądu Królestwa sprawuje ogólne kierownictwo nad sądami i odpowiada za ich należyte funkcjonowanie w zakresie, w jakim nie narusza to sędziowskiej niezawisłości.
4. Prezes Sądu Królestwa wykonuje wszelkie kompetencje prezesów innych sądów, jeżeli jest to konieczne dla zachowania należytego wymiaru sprawiedliwości.
5. Król, przed powołaniem Prezesa Sądu Królestwa, zwraca się do prezesów sądów powszechnych oraz sędziów Sądu Królestwa z wnioskiem o wskazanie kandydata na stanowisko Prezesa Sądu Królestwa.
6. Po zakończeniu kadencji, dotychczasowy Prezes Sądu Królestwa pełni swoje funkcje do czasu powołania następcy.

Art. 5
1. Prezes sądu kieruje działalnością danego sądu i odpowiada za jego należyte funkcjonowanie w zakresie, w jakim nie narusza to sędziowskiej niezawisłości.
2. Prezes sądu reprezentuje sąd wobec innych podmiotów.
3. W zakresie o którym mowa w ustępach poprzedzających, prezes sądu podlega Prezesowi Sądu Królestwa.
4. Jeżeli w danym sądzie urzęduje jeden sędzia, przysługują mu prawa i obowiązki prezesa oraz pełnego składu tego sądu.

Rozdział II
Postępowanie sądowe w ogólności

Art. 6
1. Sądy orzekają jednoosobowo na żądanie, chyba że prawo stanowi inaczej.
2. W wypadkach prawem przewidzianych, Sąd Królestwa podejmuje uchwały w pełnym składzie.
3. Sąd Królestwa może postanowić o rozpoznaniu zawisłej przed nim sprawy w pełnym składzie także z uwagi na jej precedensowy charakter lub inne szczególne okoliczności.
4. Rozstrzygnięcie sprawy w danej instancji co do istoty następuje w drodze wyroku, wydanego po przeprowadzeniu rozprawy.
5. Ilekroć przepisy odrębne przewidują tryb nieprocesowy, sąd rozstrzyga w przedmiocie wniosku postanowieniem bez konieczności przeprowadzenia rozprawy.
6. Sporne kwestie proceduralne oraz inne, nie stanowiące rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, sąd rozstrzyga postanowieniem.
7. Prezesi sądów w zakresie kierowania sądem oraz sędziowie przewodniczący w zakresie kierowania postępowaniem wydają zarządzenia.

Art. 7
1. Wyroki uzasadnia się z urzędu i ogłasza na liście Królestwa wraz z uzasadnieniem.
2. Postanowienia kończące postępowanie ogłasza się na liście Królestwa; uzasadnia się je na wniosek podmiotu posiadającego czynny dostęp do listy Królestwa zgłoszony na tej liście, chyba że prawo stanowi inaczej, albo z urzędu.
3. Pozostałe postanowienia, a także zarządzenia ogłasza się w ramach prowadzonego postępowania.
4. Oczywiste omyłki pisarskie w treści orzeczenia lub jego uzasadnienia, a także zarządzenia, można sprostować w każdym czasie odpowiednio postanowieniem lub zarządzeniem, także z urzędu.

Art. 8
1. Od wyroku wydanego w pierwszej instancji stronom przysługuje apelacja w ciągu 7 dni od dnia urzędowego ogłoszenia wyroku wraz z uzasadnieniem, chyba że postępowanie jest jednoinstancyjne.
2. Na postanowienia wydane w pierwszej instancji, kończące postępowanie, a także w innych wypadkach prawem przewidzianych, stronom przysługuje zażalenie w ciągu 3 dni od dnia urzędowego ogłoszenia postanowienia; wniesienie zażalenia jest równoznaczne ze złożeniem wniosku o uzasadnienie.
3. Można skarżyć wyłącznie rozstrzygnięcia naruszające prawa lub interesy skarżącego; nie dotyczy to prokuratora.
4. Sąd pierwszej instancji, uznając zażalenie za oczywiście zasadne, może nie sporządzając uzasadnienia uchylić zaskarżone postanowienie i stosownie do okoliczności orzec w tym zakresie ponownie; na tak wydane postanowienie zażalenie przysługuje na zasadach ogólnych.
5. Sąd odwoławczy może na odrębny wniosek skarżącego rozpoznać środek zaskarżenia wniesiony po terminie, jeżeli uzna to za zasadne.
6. Rozpoznając środek zaskarżenia, sąd odwoławczy może sprostować oczywiste omyłki pisarskie w zaskarżonym orzeczeniu, także z urzędu.

Art. 9
1. Sąd może tymczasowo uregulować istniejący stan prawny lub faktyczny, jeżeli jest to zasadne ze względu na konieczność zabezpieczenia porządku publicznego lub ważnego interesu prywatnego, choćby postępowanie sądowe nie zostało jeszcze wszczęte.
2. Postanowienie tymczasowe jest natychmiast wykonalne, chyba że sąd postanowi inaczej.
3. Na postanowienie tymczasowe przysługuje zażalenie wnioskodawcy w zakresie nie uwzględnienia jego żądania, a także innemu podmiotowi w zakresie, w jakim postanowienie ogranicza jego prawa.
4. Sąd może zmieniać postanowienie tymczasowe stosownie do okoliczności, także z urzędu.

Art. 10
1. W sprawach karnych, gdy oskarżony w trakcie postępowania przygotowawczego lub postępowania sądowego opuścił Dreamland, sąd może na wniosek oskarżyciela lub z urzędu orzec zaocznie.
2. Dla orzeczenia zaocznego wykorzystuje się ostatnie znane dane oskarżonego wpisane do właściwych rejestrów.
3. Orzeczoną karę wykonuje się po powrocie osoby.

Art. 10a
1. Król, jeżeli nie sprawuje osobiście najwyższej władzy sądowniczej, prokurator oraz inne organy władzy publicznej, a także grupy co najmniej 3 obywateli, mogą wnosić o stwierdzenie wykroczenia przez określony podmiot, zwany dalej „obwinionym”, przeciwko prawu federalnemu lub krajowemu, a w sytuacji, o której mowa w art. 46 ust. 3 Konstytucji Królestwa, także zasadom słuszności i utrwalonym zwyczajom.
2. Stwierdzając wykroczenie, sąd może nakazać określone zachowanie celem usunięcia skutków naruszenia.
3. Zmiana ustalonego w wyroku zachowania, o którym mowa w ustępie poprzedzającym, może nastąpić także postanowieniem wydanym w trybie nieprocesowym.
4. Do postępowania w sprawach wykroczeniowych stosuje się odpowiednio ust. 1 i 2 artykułu poprzedzającego.

Art. 11
1. Sąd Królestwa w drodze uchwały może ustalać reguły postępowania sądowego w zakresie, w jakim postępowanie to nie jest uregulowane Konstytucją Królestwa, ustawami federalnymi lub dekretami królewskimi, a w odniesieniu do sądów krajowych także właściwym prawem krajowym.
2. Sąd może odstąpić od reguł postępowania ustalonych przez Sąd Królestwa, także z urzędu, jeżeli w konkretnej sprawie jest to konieczne dla zachowania należytego wymiaru sprawiedliwości; postanowienie podlega uzasadnieniu z urzędu.
3. Tryb postępowania w zakresie odrębnie nieuregulowanym określa sędzia przewodniczący.

Rozdział III
Obowiązki i prawa sędziów

Art. 12
1. Obejmując urząd, sędzia składa ślubowanie według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako Sędzia [nazwa sądu] służyć wiernie Królestwu stojąc na straży Konstytucji, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać bezstronnie według prawa i mego sumienia, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości.”.
2. Prezes Sądu Królestwa składa ślubowanie według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako Prezes Sądu Królestwa służyć wiernie Królestwu stojąc na straży Konstytucji, obowiązki sędziego wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać bezstronnie według prawa i mego
sumienia, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości oraz strzec niezawisłości sędziów i niezależności sądów Królestwa.”.
3. Ślubowanie składa się przez przesłanie podpisanej przez siebie roty na listę dyskusyjną Królestwa.

Art. 13
1. Sędzia obowiązany jest dochować wierności złożonemu ślubowaniu.
2. Za naruszenie prawa oraz obowiązków służbowych sędzia odpowiada dyscyplinarnie przed Sądem Królestwa.
3. Wszczęcie postępowania dyscyplinarnego następuje na wniosek Króla, prezesa sądu lub innego sędziego.
4. Z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego może wystąpić również, za pośrednictwem Króla, inny organ władzy publicznej.

Art. 14
1. Karami dyscyplinarnymi są:
(1) upomnienie;
(2) nagana;
(3) czasowe obniżenie wynagrodzenia;
(4) wydalenie ze służby.
2. Czasowe obniżenie wynagrodzenia nie może być orzeczone na czas dłuższy aniżeli 3 miesiące, a obniżone wynagrodzenie nie może być niższe od 1/5 wynagrodzenia sędziego orzekającego w pierwszej instancji.
3. Poniesienie odpowiedzialności dyscyplinarnej nie wyklucza odpowiedzialności na zasadach ogólnych.

Art. 15
1. Sąd Królestwa stwierdza z urzędu opróżnienie urzędu sędziego, jeżeli zajmujący je sędzia nie uczestniczy w pracach sądu i nie zgłasza woli dalszego uczestniczenia.
2. Sąd Królestwa stwierdza opróżnienie urzędu także wówczas, gdy zajmujący je sędzia wprawdzie wyraża gotowość uczestniczenia w pracach sądu, to jednak w nich nie uczestniczy.

Art. 16
1. Sędziemu Sądu Królestwa przysługuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości równej 2/3 wartości miesięcznych apanaży królewskich, ustalanych zgodnie z odrębnymi przepisami; tak ustalone wynagrodzenie sędziego nie może być niższe aniżeli wynagrodzenie senatora Królestwa.
2. Pozostałym sędziom przysługuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości połowy wynagrodzenia sędziego Sądu Królestwa.
3. Prezesom sądów przysługuje dodatek funkcyjny w wysokości 1/10 wynagrodzenia sędziego właściwego sądu.
4. Wynagrodzenia wypłaca Prezes Sądu Królestwa do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który wypłaca się wynagrodzenie.
5. Jeżeli sędzia rozpoczął lub zakończył służbę w trakcie miesiąca, należne wynagrodzenie oblicza się w ten sposób, że miesięczną wartość wynagrodzenia dzieli się przez 30 i mnoży przez liczbę dni w danym miesiącu, w trakcie których pozostawał na stanowisku.
6. Sędziemu przysługuje prawo zamieszkania, w warunkach odpowiednich do godności sprawowanego urzędu, na koszt sądu przez czas sprawowania urzędu i w ciągu miesiąca po zakończeniu służby; prawo zamieszkania po zakończeniu służby nie przysługuje, jeżeli jej zakończenie nastąpiło na skutek postępowania dyscyplinarnego.

Art. 17
1. Sędziom nie wolno piastować funkcji w administracji państwowej na szczeblu federalnym oraz kandydować do Izby Poselskiej.
2. Każdy sędzia jest zobowiązany poinformować Prezesa Sądu o piastowanych funkcjach publicznych w administracji krajowej oraz prowadzonej działalności gospodarczej, naukowej i dydaktycznej.
3. Sędzia, który piastuje funkcje publiczne w administracji krajowej jednej z prowincji nie może orzekać w sprawach, w których stroną jest ta Prowincja lub jej władze.
4. Sędzia, który prowadzi działalność gospodarczą lub jest zatrudniony w przedsiębiorstwie nie może orzekać w sprawie, w której stroną są przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą w tej samej lub zbliżonej branży gospodarki.
5. Sędziemu, który pobiera regularne dochody z innych źródeł niż wynagrodzenie sędziego, nie przysługuje wynagrodzenie sędziego.

Art. 18
1. Żaden organ władzy publicznej nie może, bez zgody Sądu Królestwa, prowadzić przeciwko sędziemu postępowania umożliwiającego zastosowanie jakiejkolwiek sankcji.
2. Prezes Sądu Królestwa może wyrazić zgodę na dokonanie czynności nie cierpiącej zwłoki.

Rozdział IV
Sąd Królestwa

Art. 19
1. Sąd Królestwa jest naczelnym organem wymiaru sprawiedliwości w Królestwie.
2. Sąd Królestwa sprawuje nadzór judykacyjny nad działalnością pozostałych sądów, w szczególności poprzez rozpoznawanie apelacji od orzeczeń innych sądów oraz udzielanie odpowiedzi na pytania prawne.
3. Ilekroć Król sprawuje osobiście najwyższą władzę sądowniczą, orzeka w Sądzie Królestwa.

Art. 20
1. Na wniosek Króla niesprawującego osobiście najwyższej władzy sądowniczej, Prokuratora Generalnego Królestwa lub federalnego ministra właściwego do spraw sprawiedliwości, Sąd Królestwa może wznowić postępowanie prawomocnie zakończone, jeżeli uchylenie prawomocnego orzeczenia jest konieczne dla zachowania należytego wymiaru sprawiedliwości.
2. W przedmiocie wznowienia postępowania Sąd Królestwa wydaje wyrok po przeprowadzeniu rozprawy, którym uchyla prawomocne orzeczenie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji albo orzeka co do istoty jeżeli uzna, że przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie nie jest konieczne, bądź odmawia wznowienia postępowania.
3. Wyrok wydany w sprawie karnej na skutek wznowienia postępowania nie może zmieniać prawomocnego orzeczenia na niekorzyść skazanego.

Art. 21
1. Król, jeżeli nie sprawuje osobiście najwyższej władzy sądowniczej, sądy oraz inne organy władzy publicznej, a także grupy co najmniej 3 obywateli, mogą wnosić o udzielenie przez Sąd Królestwa odpowiedzi na pytanie prawne.
2. Wykładnia prawa dokonana na skutek pytania prawnego wiąże sądy krajowe oraz inne organy władzy publicznej do czasu zmiany odpowiednich przepisów albo odstąpienia przez Sąd Królestwa od dotychczasowej wykładni.
3. Udzielając odpowiedzi na pytanie prawne, Sąd Królestwa podejmuje uchwałę; w tym samym trybie Sąd Królestwa może odmówić udzielenia odpowiedzi na pytanie prawne, jeżeli w zakresie objętym pytaniem brak
jest zasadniczej wątpliwości co do prawa.
4. Uchwała Sądu Królestwa podlega ogłoszeniu na liście Królestwa wraz z uzasadnieniem.

Art. 22
1. Sąd Królestwa urzęduje w Pałacu Sprawiedliwości w Królewskim Stołecznym Mieście Dreamopolis.
2. Siły porządkowe oraz wojsko mogą wkroczyć i przebywać na terenie Pałacu Sprawiedliwości wyłącznie na wezwanie Prezesa Sądu Królestwa.
3. Sąd Królestwa prowadzi własny serwis internetowy.
4. Serwisem, o którym mowa w ustępie poprzedzającym, mogą zostać objęte również pozostałe sądy, a także inne organy, jeżeli działalność tych organów jest związana z działalnością sądów w stopniu uzasadniającym objęcie wspólnym serwisem.

Art. 23
1. Sąd Królestwa prowadzi oficjalny zbiór aktów prawnych, obejmujący co najmniej orzeczenia Sądu oraz wszystkie obowiązujące federalne akty normatywne.
2. Poszczególne akty prawne wprowadza się do zbioru na podstawie właściwych urzędowych ogłoszeń.
3. Domniemywa się, że tekst aktu prawnego ujęty w zbiorze jest identyczny z tekstem oficjalnym.
4. Nie ponosi odpowiedzialności karnej ani administracyjnej, kto działa w oparciu o tekst aktu prawnego ujęty w zbiorze, chyba że działa w złej wierze.

Rozdział V
Sądy powszechne

Art. 24
1. Sądami powszechnymi są:
(1) Sąd Prowincji;
(2) sądy krajowe, w razie ich utworzenia.
2. Jeżeli właściwe prawo krajowe nie stanowi inaczej, o utworzeniu i zniesieniu Sądu Krajowego Prowincji postanawia jej Namiestnik Koronny.
3. Sędziowie Sądu Prowincji mogą orzekać w sądach krajowych za zgodą Prezesa Sądu Królestwa.
4. Sędziowie sądów krajowych orzekają w Sądzie Prowincji, jeżeli zostaną wezwani przez Prezesa Sądu Królestwa.

Art. 25
1. Sąd Prowincji jest sądem właściwym w pierwszej instancji w sprawach, w których:
(1) pozwanym jest Skarb Królestwa lub federalny organ władzy publicznej;
(2) pozwanym, oskarżonym, obwinionym, wnioskodawcą albo skarżącym jest podmiot zamieszkały albo mający siedzibę w Domenie Królewskiej;
(3) brak jest właściwego sądu krajowego.
2. Sąd krajowy jest właściwy w pierwszej instancji w sprawach, w których pozwany, wnioskodawca, oskarżony, obwiniony albo skarżący ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na obszarze właściwej Prowincji, z wyłączeniem spraw między Prowincjami.
3. Strony sporu już istniejącego albo mogącego powstać w przyszłości mogą zawrzeć umowę o sąd powszechny właściwy do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji; jednakże gdyby właściwy według umowy sąd nie funkcjonował, sądem właściwym w pierwszej instancji jest Sąd Prowincji.

Art. 26
1. Sąd powszechny, który nie jest właściwy do rozpoznania zgłoszonego żądania, przekazuje sprawę sądowi właściwemu z urzędu; nie dotyczy to właściwości wynikającej z umowy o właściwość sądu powszechnego.
2. Na wniosek właściwego sądu powszechnego, Sąd Królestwa może przekazać sprawę do rozpoznania innemu sądowi powszechnemu, jeżeli służyć to będzie zachowaniu należytego wymiaru sprawiedliwości.

Art. 27
1. Strona postępowania przed sądem powszechnym może wnosić do Sądu Królestwa o przekazanie sprawy innemu sądowi powszechnemu, jeżeli jest to konieczne dla zachowania należytego wymiaru sprawiedliwości.
2. Uprawnienie o którym mowa w ustępie poprzedzającym przysługuje w każdej sprawie również prokuratorowi.

Art. 28
1. Sądy krajowe wykonują również czynności określone we właściwym prawie krajowym.
2. Jeżeli prawo krajowe powierza sądowi krajowemu określone kompetencje, a brak jest właściwego sądu krajowego uznaje się, że prawo krajowe powierza dane kompetencje Sądowi Prowincji, chyba że wprost stanowi ono inaczej.
3. Prokurator Generalny Królestwa może zwrócić się do Sądu Królestwa o uchylenie jako niekonstytucyjnych postanowień prawa krajowego, które powierzają sądowi krajowemu funkcje nie dające się pogodzić z ustrojową rolą sądownictwa, a władze krajowe nie usunęły tego stanu, mimo wystąpienia Prokuratora Generalnego Królestwa lub właściwego Prokuratora Prowincji.

Art. 29
1. Jeżeli Sąd Prowincji nie funkcjonuje, jego jurysdykcję sprawuje sąd krajowy wskazany przez Sąd Królestwa w drodze uchwały podjętej w pełnym składzie i ogłaszanej na liście dyskusyjnej Królestwa; możliwe jest wskazanie różnych sądów krajowych dla poszczególnych kategorii spraw.
2. Sąd Królestwa przejmuje jurysdykcję Sądu Prowincji jeżeli uzna, że ustalenie właściwości jakiegokolwiek sądu krajowego w myśl ustępu poprzedzającego nie jest możliwe.
3. Jeżeli Sąd Królestwa sprawuje jurysdykcję Sądu Prowincji, środki zaskarżenia od orzeczeń wydanych w pierwszej instancji rozpoznaje Sąd Królestwa w pełnym składzie, z wyłączeniem sędziego orzekającego w pierwszej instancji.
4. W przypadku niemożności utworzenia składu orzekającego zgodnie z ustępem poprzedzającym, środki zaskarżenia rozpoznaje Król w ramach sprawowania najwyższej władzy sądowniczej.

Rozdział VI
Asesorzy sądowi

Art. 30
Powoływanie i odwoływanie asesorów sądowych, zwanych dalej „asesorami” reguluje Konstytucja Królestwa.

Art. 31
1. Asesor sprawuje wymiar sprawiedliwości w zakresie jemu powierzonym w sądzie powszechnym, w którym został powołany.
2. Jeżeli Król powołując asesora nie postanowił inaczej, asesor sprawuje wymiar sprawiedliwości w I instancji we wszystkich sprawach cywilnych, karnych i administracyjnych, w tym również w postępowaniu nieprocesowym.
3. W zakresie orzekania asesorowi przysługują wszelkie uprawnienia sędziowskie, w tym prawo przewodniczenia w toku postępowania.

Art. 32
1. Asesorem może być ten, kto:
(1) jest obywatelem Królestwa;
(2) nie był skazany za popełnienie przestępstwa;
(3) uzyskał tytuł co najmniej magistra prawa, względnie w ocenie Prezesa Sądu Królestwa posiada wiedzę niezbędną do zawodowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości w Królestwie.
2. Obejmując stanowisko, asesor składa ślubowanie według następującej roty:
„Ślubuję uroczyście jako asesor sądowy służyć wiernie Królestwu stojąc na straży Konstytucji, obowiązki asesora wypełniać sumiennie, sprawiedliwość wymierzać bezstronnie według prawa i mego sumienia, a w postępowaniu kierować się zasadami godności i uczciwości.”.
3. Ślubowanie składa się przez przesłanie podpisanej przez siebie roty na listę dyskusyjną Królestwa.

Art. 33
1. Asesor obowiązany jest dochować wierności złożonemu ślubowaniu oraz stale podnosić swoje kwalifikacje.
2. Za naruszenie ślubowania asesor odpowiada dyscyplinarnie przed właściwym prezesem sądu.
3. Od decyzji prezesa sądu asesorowi przysługuje skarga do Sądu Królestwa.
4. Poniesienie odpowiedzialności dyscyplinarnej nie wyklucza odpowiedzialności na zasadach ogólnych.

Art. 34
1. Karami dyscyplinarnymi są:
(1) upomnienie;
(2) nagana;
(3) czasowe obniżenie wynagrodzenia.
2. Czasowe obniżenie wynagrodzenia nie może być orzeczone na czas dłuższy aniżeli 3 miesiące, a obniżone wynagrodzenie nie może być niższe od 1/5 wynagrodzenia asesora.
3. Jeżeli wcześniej stosowane kary dyscyplinarne okazały się nieskuteczne lub przewinienie asesora jest szczególnie ciężkie i świadczy o niezdolności do sprawowania wymiaru sprawiedliwości, właściwy prezes sądu powszechnego zamiast wszczynać postępowanie dyscyplinarne może wystąpić za pośrednictwem Prezesa Sądu Królestwa do Króla z wnioskiem o odwołanie asesora.

Art. 35
Król odwołuje asesora w razie jego prawomocnego skazania za przestępstwo.

Art. 36
1. Asesorowi przysługuje miesięczne wynagrodzenie w wysokości 2/3 wynagrodzenia sędziego sądu powszechnego.
2. Wynagrodzenia wypłaca federalny minister właściwy do spraw sprawiedliwości do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który wypłaca się wynagrodzenie.
3. Jeżeli asesor został powołany lub odwołany w trakcie miesiąca, należne wynagrodzenie oblicza się w ten sposób, że miesięczną wartość wynagrodzenia dzieli się przez 30 i mnoży przez liczbę dni w danym miesiącu, w trakcie których pozostawał na stanowisku.
4. Skarb Królestwa pokrywa rzeczywiście poniesione przez asesora koszty zamieszkania przez czas pełnienia funkcji i w ciągu miesiąca po jej zakończeniu; prawo do pokrycia rzeczywistych miesięcznych kosztów zamieszkania po odwołaniu ze stanowiska nie przysługuje, jeżeli asesor został pozbawiony stanowiska w trybie dyscyplinarnym.

Rozdział VII
Sędziowie pokoju

Art. 37
1. Sędziowie pokoju w zakresie wykonywanych obowiązków orzeczniczych są niezawiśli.
2. W zakresie nienaruszającym sędziowskiej niezawisłości, o której mowa w ustępie poprzedzającym, sędziowie pokoju podlegają Prezesowi Sądu Królestwa oraz właściwemu prezesowi sądu.

Art. 38
1. Sędzią pokoju może zostać ten, kto:
(1) jest obywatelem Królestwa;
(2) nie był skazany za przestępstwo;
(3) nie pełni żadnych funkcji związanych ze sprawowaniem władzy publicznej w państwie trzecim;
(4) daje należytą rękojmię zachowania bezstronności przy wykonywaniu obowiązków orzeczniczych.
2. Sędziów pokoju powołuje Król na wniosek Prezesa Sądu Królestwa.
3. Namiestnicy Koronni oraz arystokraci Królestwa mają obowiązek sprawowania funkcji sędziego pokoju, jeżeli Prezes Sądu Królestwa zwróci się do Króla o ich powołanie dla zapewnienia należytego wymiaru sprawiedliwości.

Art. 39
1. Sędziowie pokoju orzekają w I instancji w sprawach cywilnych, karnych, wykroczeniowych i administracyjnych.
2. Prezes Sądu Królestwa może, na wniosek zainteresowanego kandydata, zwrócić się do Króla o powołanie sędziego pokoju do orzekania w węższym zakresie spraw.

Art. 40
1. Sędzia pokoju zostaje odwołany przez Króla, jeżeli złoży taki wniosek.
2. Sędzia pokoju może zostać odwołany przez Króla na wniosek Prezesa Sądu Królestwa, jeżeli nie daje należytej rękojmi zachowania bezstronności przy wykonywaniu obowiązków orzeczniczych, w szczególności gdy nie wywiązuje się z powierzonych obowiązków.
3. Sędzia pokoju traci urząd z mocy prawa z chwilą:
(1) uprawomocnienia się wyroku skazującego za popełnienie przestępstwa;
(2) utraty obywatelstwa;
(3) objęcia jakiejkolwiek funkcji związanej ze sprawowaniem władzy publicznej w państwie trzecim.
4. Prezes Sądu Królestwa urzędowo ogłasza o utracie urzędu przez sędziego pokoju.
5. Jeżeli okoliczność uzasadniająca utratę urzędu, powstała przed wydaniem wyroku, zostanie ujawniona po jego wydaniu, każda ze stron może domagać się ponownego rozpoznania sprawy; uprawnienie to przysługuje również prokuratorowi.

Art. 41
1. Sędziowie pokoju orzekają w Sądzie Prowincji.
2. Sędziowie pokoju mogą orzekać w sądach krajowych, jeżeli właściwe prawo krajowe tak stanowi, przy czym sędziów pokoju do orzekania w danym sądzie krajowym wskazuje Prezesowi Sądu Królestwa właściwy Namiestnik Koronny.
3. Za zgodą Prezesa Sądu Królestwa możliwe jest jednoczesne orzekanie przez sędziego pokoju w kilku sądach.
4. Sędzia pokoju sporządza uzasadnienie wydanego wyroku jedynie w razie jego zaskarżenia.

Art. 42
1. Sędziowie pokoju pełnią swoje obowiązki honorowo i nie otrzymują wynagrodzenia.
2. Sędziom pokoju za rozpoznaną sprawę przysługuje zryczałtowany zwrot kosztów w wysokości 1/10 wynagrodzenia sędziego Sądu Królestwa.
3. Ryczałt wypłaca Prezes Sądu Królestwa w terminie 10 dni od uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie; jeżeli orzeczenie zostało zaskarżone, termin biegnie od dnia przesłania uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia Prezesowi Sądu Królestwa.

Rozdział VIII
Obraza sądu

Art. 43
1. Kto obiektywnie i bez względu na swoje zamiary nie podporządkowuje się orzeczeniu sądu, zarządzeniu prezesa sądu lub sędziego przewodniczącego, albo swoim zachowaniem narusza powagę sądu, podlega odpowiedzialności porządkowej za obrazę sądu.
2. Poniesienie odpowiedzialności porządkowej nie wyklucza odpowiedzialności na zasadach ogólnych.

Art. 44
1. O odpowiedzialności porządkowej za obrazę sądu orzeka z urzędu sąd wydający orzeczenie lub w którym wydano zarządzenie, bądź też sąd w którym toczy się postępowanie.
2. Jeżeli zgodnie z ustępem poprzedzającym sądu właściwego wskazać nie sposób, właściwy jest Sąd Prowincji.
3. Sąd może zastosować, także łącznie, względem dopuszczającego się obrazy sądu następujące kary porządkowe:
(1) grzywnę;
(2) areszt sądowy;
(3) zawieszenie czynnego prawa dostępu do listy dyskusyjnej Królestwa.
4. Grzywnę za obrazę sądu wymierza się przez ustalenie stawki za każdy rozpoczęty dzień niepodporządkowania się podmiotu dopuszczającego się obrazy sądu, względnie jego zachowania naruszającego powagę sądu.
5. Areszt sądowy polega na umieszczeniu dopuszczającego się obrazy sądu pod strażą w zamkniętym pomieszczeniu znajdującym się w gmachu sądu, odpowiednio przystosowanym do tego celu, z jednoczesnym ogłoszeniem przez prezesa właściwego sądu faktu aresztowania danej osoby na liście dyskusyjnej Królestwa oraz w serwisie internetowym danego sądu.
6. Jeżeli dopuszczającym się obrazy sądu jest podmiot zbiorowy, odpowiedzialność porządkową w postaci aresztu sądowego oraz zawieszenia czynnego prawa dostępu do listy stosuje się względem osoby kierującej takim podmiotem, chyba że w ocenie sądu zasadne jest pociągnięcie do odpowiedzialności porządkowej innej osoby wchodzącej w skład tego podmiotu; dopuszczalne jest pociągnięcie do odpowiedzialności równocześnie kilku osób.
7. Odpowiedzialności porządkowej za obrazę sądu podlega także ten, kto mimo orzeczenia sankcji zawieszenia czynnego prawa dostępu do listy dyskusyjnej Królestwa, publikuje na liście Królestwa jakiekolwiek informacje pochodzące choćby pośrednio od dopuszczającego się obrazy sądu; nie dotyczy to opublikowania treści przeprosin.

Art. 45
1. Postanowienie porządkowe podlega uzasadnieniu z urzędu i jest natychmiast wykonalne.
2. Na postanowienie porządkowe wydane przez sąd powszechny przysługuje zażalenie.
3. Na postanowienie porządkowe wydane przez Sąd Królestwa zażalenie nie przysługuje; może być jednak ono uchylone w każdym czasie przez Sąd Królestwa lub Króla.

Art. 46
1. Areszt sądowy oraz pozbawienie czynnego prawa dostępu do listy dyskusyjnej Królestwa uchyla się, jeżeli dopuszczający się obrazy sądu wykonał nałożone nań obowiązki.
2. Wymienione w ustępie poprzedzającym kary porządkowe uchyla z urzędu sąd, który je wydał.
3. Jeżeli sąd wydający postanowienie porządkowe nie uchyla postanowienia mimo wykonania nałożonych obowiązków, każdy może wnieść zażalenie do Sądu Królestwa.
4. Uchylone ukaranie karą porządkową uznaje się za niebyłe; postanowień porządkowych nie wprowadza się do oficjalnego zbioru aktów prawnych, prowadzonego przez Sąd Królestwa.
5. O zwolnieniu z aresztu sądowego ogłasza się w sposób przewidziany dla ogłoszenia o aresztowaniu.

Rozdział IX
Koszty postępowania

Art. 47
1. Koszty postępowania obejmują opłatę sądową, zwaną dalej „opłatą”, wydatki Skarbu Królestwa ponoszone w związku z postępowaniem, jak również celowe wydatki stron związane z uczestniczeniem w postępowaniu
sądowym.
2. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o stronie, rozumie się przez to również innego uczestnika postępowania sądowego.

Art. 48
1. Opłacie podlega:
(1) pozew;
(2) akt oskarżenia;
(3) skarga;
(4) pytanie prawne, z wyłączeniem kierowanego przez sąd;
(5) wniosek wszczynający postępowanie nieprocesowe;
(6) apelacja;
(7) zażalenie.
2. Opłatę uiszcza strona wnosząca pismo, na rachunek bankowy sądu właściwego do jego rozpoznania, najpóźniej w dniu złożenia wniosku.
3. Pismo od którego nie została uiszczona opłata w należytej wysokości, zwraca się bez wzywania do jej uiszczenia.
4. Opłata stanowi dochód Skarbu Królestwa, wykorzystywany w pierwszej kolejności na pokrycie kosztów funkcjonowania organów wymiaru sprawiedliwości.
5. Jeżeli opłatę ma uiścić Skarb Królestwa, pokrywa się ją ze środków pozostających w dyspozycji organu z którego działalnością związane jest postępowanie sądowe.

Art. 49
1. Cała opłata wynosi:
(1) w sprawach konstytucyjnych – 3.000 D;
(2) w sprawach cywilnych:
(a) o roszczenia majątkowe – 5 % wartości dochodzonego roszczenia, jednakże nie mniej aniżeli 100 D i nie więcej aniżeli 10.000 D,
(b) o roszczenia niemajątkowe – 1.000 D;
(3) w sprawach karnych – 1.500 D;
(4) w sprawach administracyjnych – 500 D;
(5) w sprawach o udzielenie odpowiedzi na pytanie prawne – 1.000 D.
2. Całą opłatę pobiera się od pozwu, aktu oskarżenia, skargi, pytania prawnego wnoszonego przez inny podmiot aniżeli sąd lub grupa obywateli oraz apelacji.
3. Połowę opłaty pobiera się od wniosku wszczynającego postępowanie nieprocesowe oraz od pytania prawnego wnoszonego przez grupę obywateli.
4. Czwartą część opłaty pobiera się od zażaleń, chyba że prawo stanowi inaczej.

Art. 50
Prawo krajowe może zmienić wysokość opłaty w postępowaniu przed właściwym sądem krajowym, jednakże nie więcej aniżeli o połowę.

Art. 51
1. Wydatki Skarbu Królestwa obejmują w szczególności:
(1) wynagrodzenia biegłych z tytułu wydania opinii;
(2) koszty ogłoszeń prasowych;
(3) koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
2. Wydatki ponosi tymczasowo Skarb Królestwa zaś wypłaca je prezes sądu, przed którym sprawa się toczy.
3. Skarb Królestwa nie może odmówić środków na dokonanie zarządzonej wypłaty.

Art. 52
1. Strona może zostać zwolniona w całości lub w części z obowiązku uiszczenia opłaty lub wydatków, jeżeli wykaże iż nie posiada majątku ani możliwości zarobkowych wystarczających do jej poniesienia.
2. Wniosek o zwolnienie z opłaty należy złożyć najpóźniej w piśmie podlegającym opłacie.
3. Wniosek o zwolnienie z wydatków należy złożyć do zamknięcia przewodu sądowego.
4. O zwolnieniu orzeka sąd właściwy do rozpoznania sprawy w I instancji; jeżeli sprawa jest w toku, o zwolnieniu orzeka sąd rozpoznający sprawę.
5. Na odmowę zwolnienia stronie przysługuje zażalenie, które nie podlega opłacie.
6. (skreślony)
7. Zwolnienie z obowiązku uiszczenia opłaty ma charakter tymczasowy i nie oznacza zwolnienia z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w przypadku przegrania sprawy w całości lub w części.

Art. 53
1. Wydatki stron obejmują wszelkie wydatki poniesione przez strony w związku z toczącym się postępowaniem, bezpośrednio w celu dochodzenia swoich praw, jeżeli ich poniesienie było celowe.
2. Do wydatków strony zalicza się w szczególności wynagrodzenie jednego pełnomocnika, a także obrońcy w sprawach karnych.
3. Rozporządzenie federalne wydane przez ministra właściwego do spraw sprawiedliwości może określić maksymalną wysokość wynagrodzenia, o którym mowa w ustępie poprzedzającym, jaka może zostać uwzględniona przy ustalaniu kosztów postępowania; przed wydaniem rozporządzenia minister zasięga opinii Prezesa Sądu Królestwa.

Art. 54
1. Strona przegrywająca obowiązana jest zwrócić poniesione przez stronę wygrywającą koszty postępowania.
2. Jeżeli stroną wygrywającą jest federalny lub krajowy organ władzy publicznej, zwrot kosztów zasądza się odpowiednio na rzecz Skarbu Królestwa lub właściwej Prowincji, ze wskazaniem danego organu.
3. Jeżeli strony uległy wzajemnie co do swoich żądań, koszty postępowania rozdziela się stosunkowo albo według zasad słuszności.
4. O kosztach postępowania rozstrzyga sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji.
5. Jeżeli w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie w danej instancji nie orzeczono o wszystkich kosztach postępowania, sąd orzeka o nich postanowieniem, przy czym o opłacie lub wydatkach Skarbu Królestwa może orzec z urzędu; na postanowienie przysługuje zażalenie.

Rozdział X
Postanowienia końcowe

Art. 55
1. Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2008 roku.
2. . Ustawę niniejszą stosuje się do postępowań wszczętych i nie zakończonych przed jej wejściem w życie, jeżeli nie narusza to zasad należytego wymiaru sprawiedliwości.

Art. 56
Z chwilą wejścia w życie niniejszej ustawy tracą moc:
(1) ustawa federalna z dnia 28 października 2003 roku o Sądzie Królestwa;
(2) ustawa federalna z dnia 23 lutego 2007 roku o kosztach sądowych;
(3) dekret królewski z dnia 28 grudnia 2004 roku o asesorach sądowych;
(4) dekret królewski z dnia 2 marca 2004 roku o szczególnej właściwości sądów.

Art. 57
1. W ustawie federalnej z dnia 6 listopada 2004 roku o martwych duszach i dziedziczeniu testamentowym w art. 17 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3. Prezes Sądu Królestwa może powierzyć wykonywanie kompetencji Notariusza Królestwa sędziemu sądu powszechnego.”.
2. W ustawie federalnej z dnia 6 listopada 2004 roku o obywatelstwie:
(1) w art. 4 ust. 1 słowa „Sądu Królestwa” zastępuje się słowem „sądu”;
(2) w art. 7 ust. 3 (1) słowa „Sądu Królestwa” zastępuje się słowem „sądu”;
(3) w art. 11a ust. 6 słowa „Sądu Królestwa” zastępuje się słowem „sądu”.
3. W dekrecie królewskim z dnia 31 marca 2004 roku o porządku listy dyskusyjnej Królestwa, w art. 6 ust. 3 (9) i (10) otrzymują brzmienie:
„(9) W z odpowiednią sygnaturą – wyrok sądowy;
(10) P z odpowiednią sygnaturą – postanowienie sądowe.”.
4. W ustawie federalnej z dnia 14 września 2002 roku o Izbie Poselskiej:
(1) w art. 12 i 13 występujące w różnych przypadkach słowa „Sąd Królestwa” zastępuje się słowami „Sąd Prowincji” w odpowiednich przypadkach;
(2) art. 14 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. W razie stwierdzenia przez Sąd Prowincji zasadności co najmniej jednej skargi na poprawność przeprowadzenia wyborów, Sąd Królestwa orzeka nieważność wyborów, jeżeli stwierdzone uchybienia są tego
rodzaju, iż mogły istotnie wpłynąć na wynik wyborów; w przeciwnym wypadku Sąd Królestwa orzeka o ważności wyborów mimo stwierdzonych uchybień.”.
(3) art. 15 otrzymuje brzmienie:
„Art. 15.
W sprawach, o których mowa w niniejszej ustawie, Sąd Królestwa orzeka w pełnym składzie.”.
5. W dekrecie królewskim z dnia 23 października 2004 roku o wprowadzeniu systemu bankowego:
(4) art. 9 otrzymuje brzmienie:
„Art. 9.
Na decyzję ministra przysługuje wnioskodawcy skarga do sądu w ciągu 7 dni od dnia przesłania decyzji ministra; skarga musi zawierać uzasadnienie.”;
(5) art. 10 ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Od decyzji ministra przysługuje zainteresowanym podmiotom skarga do sądu”.
6. W ustawie federalnej z dnia 26 listopada 2002 roku, ogłoszonej 28 listopada 2002 roku, o ochronie konsumentów skreśla się art. 6.
7. W ustawie federalnej z dnia 26 listopada 2002 roku, ogłoszonej 28 listopada 2002 roku, o postępowaniu administracyjnym w art. 16 skreśla się ust. 3 i 4.