Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

U SK 2013/5/P (Korona)

BPSK Nr 3767
FDKD Nr 23/2836

UCHWAŁA
SĄDU KRÓLESTWA
Dnia 10 sierpnia 2013 roku

Sąd Królestwa w Wydziale V Prezydialnym w pełnym składzie:
Przewodniczący: Prezes SK król senior prof. jur. net. Edward Artur
Członek: Sędzia SK król senior dr jur. net. Robert I

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 22 lipca – 5 sierpnia 2013 roku
sprawy: SK 2013/5/P
z wniosku: Jego Królewskiej Mości
o to, czy nieprzychylenie się przez Króla do stanowiska Izby Poselskiej w przedmiocie wotum nieufności w stosunku do pojedynczego ministra pozwala Królowi na rozwiązanie Izby Poselskiej, tj. o wykładnię art. 30 Konstytucji

uchwala, co następuje:

I. Nieprzychylenie się przez Króla do stanowiska Izby Poselskiej w przedmiocie wotum nieufności w stosunku do pojedynczego ministra pozwala Królowi na rozwiązanie Izby Poselskiej i zarządzenie przedterminowych wyborów.
II. Kosztami postępowania obciążyć Skarb Królestwa.

UZASADNIENIE

(1)
Pełen zapis przebiegu rozprawy dostępny jest w Pałacu Sprawiedliwości (viewtopic.php?f=105&t=2748)

(2)
Jego Królewska Mość, natrafiwszy na wątpliwość prawną, zwrócił się z pytaniem jak w tenorze sentencji uchwały.

(3)
Zgodnie z art. 30 ust. 1-3 Konstytucji Królestwa:
„1. Izba Poselska może zwrócić się do Króla o odwołanie określonego ministra lub całego Rządu Królewskiego.
2. Izba Poselska może uchwalić wotum nieufności wobec ministra lub Premiera większością trzech piątych głosów; wotum nieufności wobec Premiera uznaje się za skierowane wobec całego Rządu Królewskiego.
3. W razie uchwalenia wotum nieufności, Król przychyla się do stanowiska Izby Poselskiej albo rozwiązuje ją i zarządza przedterminowe wybory”.

(4)
Wątpliwość prawną Jego Królewskiej Mości – wnioskodawcy – wzbudziło to, czy alternatywne uprawnienie Króla uregulowane w art. 30 ust. 3 Konstytucji Królestwa dotyczy jedynie sytuacji, gdy wotum nieufności skierowane jest przeciwko całemu Rządowi Królewskiemu, czy także sytuacji, gdy wotum nieufności skierowano indywidualnie przeciwko ministrowi lub ministrom. Uzasadniając wniosek Jego Królewska Mość zauważył, że „ O ile możliwość rozwiązania IP [Izby Poselskiej] w wypadku braku poparcia Korony do wyrażonego wotum nieufności wobec całego Rządu Królewskiego jest logicznym rozwiązaniem, o tyle taka możliwość w stosunku do pojedynczego ministra może budzić wątpliwości natury prawnej”.

(5)
Swoje oświadczenia w sprawie złożyło troje uczestników: Hans hrabia von Witt, Marszałek Izby Poselskiej (pismem z dn. 26 lipca 2013 roku), sir Dino von Djokić, Prokurator Generalny Królestwa Dreamlandu (pismem z dn. 28 lipca 2013 roku) oraz Fabiola wicehrabina de Willibald, Premier Rządu Królewskiego (pismem z dn. 30 lipca 2013 roku).

(5.A)
Zdaniem Marszałka Izby Poselskiej art. 30 Konstytucji dotknięty jest wadą konstrukcyjną: zwraca on uwagę, że wątpliwości nie pojawiłyby się, jeśli przepis byłby skonstruowany odmiennie. Jego zdaniem z obecnej redakcji tego przepisu rozumieć należy jednak, że wotum nieufności skierowane przeciwko pojedynczemu ministrowi Rządu Królewskiego powoduje, że Król może skrócić kadencję Izby Poselskiej. Marszałek Izby Poselskiej uważa przy tym, że może to „paraliżować (…) prawidłowe realizowanie funkcji kontrolnej Izby Poselskiej wobec Rządu Królewskiego”.
Premier Rządu Królewskiego swoim późniejszym pismem wsparła tę opinię.

(5.B)
Zdaniem Prokuratora Generalnego Królestwa wykładnia art. 30 Konstytucji w zakresie obejmującym pytanie prawne jak w komparycji uchwały jest jednoznaczna. Jego zdaniem zatem ust. 3 tego przepisu, regulujący alternatywne uprawnienie Króla w razie podjęcia przez Izbę Poselską uchwały w przedmiocie wyrażenia wotum nieufności wobec pojedynczego ministra, ma w takiej sytuacji zastosowanie.

(6)
Analizę art. 30 Konstytucji w zakresie, w jakim dotyczy on alternatywnego uprawnienia Króla po podjęciu przez Izbę Poselską uchwały w przedmiocie wotum nieufności, rozpocząć należy od wyróżnienia rodzajów wotów nieufności, o jakich mowa w tym przepisie. Po pierwsze zatem, jest to wotum nieufności skierowane przeciwko całemu Rządowi Królewskiemu, po drugie – skierowane przeciwko pojedynczemu ministrowi lub kilku ministrom imiennie, po trzecie – przeciwko Premierowi Rządu Królewskiego, zrównane w skutkach z tym pierwszym (art. 30 ust. 2). Wątpliwość prawna, która legła w podstaw skierowanego do Sądu Królestwa pytania prawnego, dotyczy tylko drugiego z tych rodzajów wotów nieufności.

(7)
Sąd Królestwa w pełni popiera stanowisko Prokuratora Generalnego Królestwa wyrażone w sprawie. Wydaje się, że wykładnia art. 30 Konstytucji jest jednoznaczna: przepis art. 30 ust. 3 dotyczy zarówno sytuacji, gdy wotum nieufności skierowano wobec całego Rządu Królewskiego (lub wobec Premiera), jak i sytuacji, gdy skierowano je przeciwko pojedynczemu ministrowi lub ministrom tego rządu. Wykładnia językowa korzysta z pierwszeństwa przed wykładnią systemową i funkcjonalną – jeśli na etapie dokonywania tej pierwszej sens przepisu okaże się jasny i oczywisty, to należy na nim właśnie się oprzeć. Jedynie dostatecznie ważne powody mogą skłonić dokonującego wykładni, by odstąpił od wyników wykładni językowej na korzyść wykładni systemowej lub funkcjonalnej.

(8)
W niniejszej sprawie Sąd Królestwa takich powodów nie dostrzegł. W szczególności samo „zniechęcanie posłów do pełnienia funkcji kontrolnej” nie może powodować odczytywania jasnych przepisów Konstytucji w inny sposób niż to z nich językowo wynika. Jeśli przyznać by rację tej drodze rozumowania, to również perspektywa rozwiązania Izby w przypadku wotum nieufności skierowanego przeciwko całemu Rządowi Królewskiemu lub też wobec Premiera tego rządu – mogłaby posłów „zniechęcać”. Jeśli przedstawiciele sił politycznych Królestwa uważają tę normę konstytucyjną za niesłuszną i upośledzającą funkcje Izby Poselskiej, powinni znaleźć większość parlamentarną lub referendalną w trybie art. 38 Konstytucji i dokonać jej zmiany.

Mając powyższe na uwadze, uchwalono jak w sentencji.

(-) prof. jur. net. Edward A. Krieg, RS.

(-) dr jur. net. Robert I, RS.