W SK 2007/21/II [Panevnick v. KKK]

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

Dnia 8 marca 2008 roku

Sąd Królestwa w Wydziale IV Administracyjnym w składzie:
Przewodniczący: Prezes SK król senior Artur Piotr

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 lutego – 8 marca 2008 roku
sprawy SK 2007/21/II
ze skargi: Paula von Panevnicka
przeciwko: Przewodniczącemu Królewskiej Komisji Konstytucyjnej i Marszałkowi
Izby Poselskiej
na decyzję Przewodniczącego Królewskiej Komisji Konstytucyjnej z dnia 15
listopada 2007 roku z wniosku Marszałka Izby Poselskiej o powołanie
przedstawiciela Opozycji Jego Królewskiej Mości w Komisji.

na skutek apelacji skarżącego od wyroku Sądu Królestwa z dnia 12 lutego 2008
roku w sprawie SK 2007/21/I

orzeka, co następuje:

I. Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok i stwierdza jego prawomocność.
II. Kosztami procesu za II instancję obciąża skarżącego.
III. Stwierdza prawomocność niniejszego wyroku z chwilą jego urzędowego
ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
Pełen zapis przebiegu rozprawy dostępny jest w Pałacu Sprawiedliwości – Sala
Rozpraw VII.

(2)
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 lutego 2008 roku Sąd Królestwa stwierdził iż
decyzja Przewodniczącego Królewskiej Komisji Konstytucyjnej jest zgodna z
dekretem królewskim z dnia 3 marca 2007 roku o powołaniu Królewskiej Komisji
Konstytucyjnej (j. t. z 4 listopada 2007 r.; dalej: dekret).

(3)
W apelacji skarżący zarzucił zapadłemu rozstrzygnięciu, że błędnie oznaczono
w nim strony, wskazał na błędy w uzasadnieniu orzeczenia, nadto podniósł
niezasadne przyjęcie, że decyzja Przewodniczącego Królewskiej Komisji
Konstytucyjnej była zgodna z dekretem.

(4)
Przewodniczący Królewskiej Komisji Konstytucyjnej oraz Marszałek Izby
Poselskiej nie podzielili zasadności twierdzeń apelacji, zaś Marszałek Izby
Poselskiej wprost wniósł o jej odrzucenie i utrzymanie w mocy zaskarżonego
wyroku.

(5)
Mając na względzie zgromadzony w toku przewodu sądowego materiał procesowy
oraz obowiązujące prawo Sąd Królestwa zważył, co następuje:

(5.A)
Sąd I instancji prawidłowo rozstrzygnął zawisłą przed nim sprawę,
niezależnie od oczywistych omyłek pisarskich, jakie wystąpiły w treści
uzasadnienia skarżonego wyroku. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku
prawidłowo wskazano, że dekret nie wyklucza możliwości zmiany składu
Królewskiej Komisji Konstytucyjnej (dalej: Komisja) w trakcie jej prac.
Dodatkowo tylko należy zwrócić w tym względzie uwagę na brzmienie przepisów
art. 2 ust. 1 (2) – (4) dekretu, które wyraźnie wręcz zakładają możliwość
zmiany wskazanego w nich przedstawiciela poszczególnych organów w składzie
Komisji. Wydając zaskarżone orzeczenie nie przekroczono również granic
sędziowskiego uznania przyjmując, że zgodnie z przyjętym zwyczajem członka
Komisji mającego reprezentować Opozycję Jego Królewskiej Mości wskazuje
Marszałek Izby Poselskiej. Wreszcie również prawidłowo Sąd I instancji
uwzględnił szczególną sytuację, polegającą na zaprzestaniu działalności
przez jedno z ugrupowań, które do tej pory w sposób niekwestionowany
stanowiło w Izbie Poselskiej opozycję. W tych okolicznościach oparcie się
przez Przewodniczącego Komisji na wskazaniu Marszałka Izby Poselskiej co do
ugrupowania, które należy uznać za opozycyjne, a następnie na kandydaturze
personalnej tak wskazanego ugrupowania, słusznie nie wzbudziło aż takich
wątpliwości Sądu I instancji, by doprowadzić do uchylenia zaskarżonej
decyzji.

(5.B)
Przy ocenie niniejszej sprawy należy zwrócić nadto uwagę, że przyjęcie
skargi do rozpoznania opiera się na dotychczasowej, tradycyjnie szerokiej
wykładni prawa do sądu, jaka obowiązuje w Królestwie. Należy dostrzec, że
Komisja nie jest organem władzy publicznej – nie przysługuje jej żadne
uprawnienie władcze. W istocie Komisja jest przykładem klasycznego organu
doradczego. Do jej utworzenia nie było konieczne wydawanie aktu
normatywnego, zaś uczestnictwo w jej pracach nie jest – co do zasady –
prawem, które mogłoby być przedmiotem sądowej ochrony, jako że nie stanowi
udziału w sprawowaniu władzy publicznej, nie wiąże się z żadnymi
szczególnymi kompetencjami, to jest uprawnieniami czy obowiązkami, a nadto
co do zasady nie stanowi naruszenia żadnego prawa lub wolności obywatelskiej
ani ludzkiej. Dekret wyraźnie wiąże uczestnictwo w pracach Komisji ze
spełnieniem – w przypadku szóstego członka Komisji – kryteriów ściśle
politycznych, w których ocenie rola sądów jest ograniczona. W konsekwencji
decyzja Przewodniczącego Komisji nie jest co do zasady decyzją
administracyjną w klasycznym rozumieniu tego pojęcia; nie zmienia tego faktu
ta okoliczność, że decyzja ta została wydana w oparciu o opinię Marszałka
Izby Poselskiej. Niemniej kierując się – jak wyżej wskazano – zasadą
szerokiej wykładni art. 19 ust. 1 Konstytucji Królestwa, postanowiono tak
sformułowaną skargę rozpoznać przede wszystkim z uwagi na zasadność
wyrażenia stanowiska Sądu odnośnie charakteru prawnego Komisji.

(5.B)
O kosztach sądowych za II instancję Sąd orzekł uznając iż skarżący przegrał
sprawę w całości.

Prezes Sądu Królestwa
(-) Artur Piotr, RS.

POUCZENIE
Od niniejszego wyroku, jako wydanego w II instancji, apelacja nie
przyusługuje.