Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

W SK 2009/11/K [Wakowski v. IP i Korona]

BPSK nr 906
LDKD #30621

WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

Z dnia 17 czerwca 2009 roku

Sąd Królestwa w Wydziale I Konstytucyjnym w pełnym składzie:

Przewodniczący: sędzia SK dr. jur. net. Robert markiz van Buuren,
Członkowie: JKM prof. jur. net. Edward Artur,
sędzia SK dr. jur. net. Mateusz Conroy wicehrabia Shakur;

Po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 26 kwietnia do 25 maja 2009 roku;

sprawy: SK 2009/11/K;
z powództwa: Łukasza markiza Wakowskiego;
przeciwko: Izbie Poselskiej i Koronie;

o: stwierdzenie niekonstytucyjności art. 18a ustawy federalnej z dnia
19 czerwca 2007 roku o funkcjonariuszach Królestwa [j.t. z dn. 01.04
2008 r.] oraz art. 2 dekretu królewskiego z dnia 1 kwietnia 2008 roku
o zmianie ustawy federalnej o funkcjonariuszach Królestwa

orzeka, co następuje:

1.Art. 18a ustawy federalnej z dnia 19 czerwca 2007 roku o
funkcjonariuszach Królestwa [j.t. z dnia 01.04 2008 roku]  n i e  j e
s t  n i e z g o d n y  z art. 1 ust. 1 Konstytucji Królestwa
Dreamlandu;
2.Art. 2 dekretu królewskiego z dnia 1 kwietnia 2008 roku  n i e  j e
s t  n i e z g o d n y  z art. 1 ust. 1 Konstytucji Królestwa
Dreamlandu;
3.Kosztami sądowymi obciąża Skarb Królestwa.
4.Stwierdza prawomocność wyroku z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
Przebieg postępowania dostepny jest w Pałacu Sprawiedliwości –
Wydziale I Konstytucyjnym
(http://www.dreamland.net.pl/sk/viewtopic.php?f=9&t=128).

(2)
Pozwem z dnia 9 marca 2009 roku Łukasz markiz Wakowski (dalej: powód)
wniósł o stwierdzenie niekonstytucyjności art. 18a ustawy federalnej z
dnia 19 czerwca 2007 roku o funkcjonariuszach Królestwa [j.t. z dn.
01.04 2008 r.] (dalej: FKuf) oraz art. 2 dekretu królewskiego z dnia 1
kwietnia 2008 roku o zmianie ustawy federalnej o funkcjonariuszach
Królestwa (dalej: dekret). Powód zadał pytania co do zasadności
wygaszenia w drodze dekretu królewskiego roszczeń o wypłatę zaległych
wynagrodzeń funkcjonariuszom publicznym oraz ustanowienia daty ich
wygaśnięcia a także co zrobić w sytuacji, kiedy dany funkcjonariusz
zgłosił się z ustawowym wnioskiem o wypłatę zaległego wynagrodzenia,
jeszcze przed wejściem w życie dekretu, i pomimo tego wynagrodzenia
nie otrzymał? Powód ponadto wyraża wątpliwość, czy art. 2 dekretu nie
narusza konstytucyjnej zasady ochrony praw słusznie nabytych? W
drugiej części pozwu, powód kieruje kolejne pytania, tym razem
dotyczące art. 18a FKuf, a mianowicie, czy rzeczony przepis może
wygasić roszczenia funkcjonariuszy przed i po wejściu w życie danej
normy prawnej oraz „co jeśli dany funkcjonariusz wysuwał odpowiednie
roszczenia osobom odpowiedzialnym za dokonywanie wypłat w danych
urzędach, jeszcze przed wejściem w życie art. 18a? Czy wtedy też te
roszczenia wygasły?”.

(3)
W dniu 26 kwietnia 2009 roku przedstawiciel Izby Poselskiej i
przedstawiciel Korony (dalej: pozwani), wezwani zostali do złożenia
odpowiedzi na pozew. Pozwani nie złożyli odpowiedzi na pozew w
wyznaczonym terminie 7 dni.

(4)
W dniu 7 maja 2009 roku Prokurator Generalny Królestwa (dalej:
prokurator), jako rzecznik interesu publicznego, został wezwany do
zajęcia stanowiska w sprawie. Dnia 8 maja 2009 roku prokurator w dość
obszernej odpowiedzi zaznaczył, iż na początku należy wskazać ciążący
na pracodawcy obowiązek uregulowania zobowiązań z tytułu stosunku
pracy najpóźniej w dniu ustania stosunku, z koniecznością wypłaty
odsetek za zwłokę w uregulowaniu zobowiązania, jeżeli owa zwłoka
nastąpiła z winy pracodawcy. Prokurator przypomniał, iż nawiązanie
stosunku pracy następuję z chwilą wydania odpowiedniej decyzji
administracyjnej i w tym samym trybie dokonuje się jego rozwiązania.
Ponadto prokurator przywołał na sali sądowej rozdz. 3 FKuf, który
reguluje sprawy roszczeń z tytułu zaległości w wypłacie wynagrodzeń i
kieruje je na drogę postępowania administracyjnego.

W dalszej części prezentowanego stanowiska prokurator wyjaśnia, iż
organ rozpatrujący sprawy roszczeń powinien brać pod uwagę
okoliczności powodujące zawieszenie bądź przerwanie biegu
przedawnienia przy określaniu przedawnienia sprawy. Wskazywanymi
okolicznościami mogą być: nieobecność uprawnionego w Królestwie a
także każda „czynność przed sądem lub innym organem powołanym do
rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju,
przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia lub
zaspokojenia roszczenia, a także przez uznanie roszczenia przez organ
lub osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje”. Przedawnienie
roszczenia, w ocenie prokuratora, może nastapić tylko wtedy, gdy
„strona, której przysługuje roszczenie sama podniesie zarzut
przedawnienia”. Jednakże każdy podmiot, pomimo przedawnienia
roszczenia, może odstąpić od niego i uregulować zobowiązanie w zgodzie
z interesem społecznym.

Rzecznik interesu publicznego przyznał, iż ustawodawca może określić
termin przedawnienia roszczenia, jednak nie może dokonać takiego
samego zabiegu w przypadku wygaśnięcia, gdyż jest ono, zdaniem
prokuratora, niedopuszczalne. Kończąc swoje wystąpienie, prokurator
stwierdził, iż o ile przedawnienie jest dopuszczalne, to w przypadku
wygaśnięcia będzie to już złamanie zasady państwa prawnego. Ogólnie
prokurator stanął na stanowisku, iż przepisy art. 18a Fkuf  są
niezgodnie z Konstytucją w części, w jakiej dotyczą wygaśnięcia
zobowiązania.

(5)
W dniu 8 maja 2009 roku i 17 maja 2009 roku sąd wyznaczył,
odpowiednio: powodowi i przedstawicielom Pozwanych, pięciodniowy
termin na złożenie oświadczenia końcowego w sprawie. Wezwani odstąpili
od możliwości złożenia oświadczenia.

(6)
Mając na uwadze zgromadzony w toku przewodu sądowego materiał
procesowy i obowiązujące prawo, Sąd Królestwa zważył, co następuje:

(6.A)
Sąd Królestwa bada zgodność z art. 1 ust. 1 Konstytucji zaskarżonych
przepisów: art. 18a FKuf i art. 2 dekretu. Dotyczą one wprowadzenia
30-dniowego terminu na skierowanie wniosku o wypłatę zaległego
wynagrodzenia w okolicznościach przewidzianych ustawą, pod rygorem
wygaśnięcia zobowiązania w przypadku niezłożenia wniosku w ustawowym
terminie, przy czym art. 2 dekretu pełni rolę przepisu przejściowego,
który nadaje bieg 30-dniowego terminu z chwilą wejścia w życie
nowelizacji FKuf.

(6.B)
Zasada demokratycznego wirtualnego państwa prawnego, wyrażona w art. 1
ust. 1 Konstytucji wiąże się z przywoływaną w toku postępowania zasadą
ochrony praw słusznie nabytych. Orzekając o (nie)konstytucyjności
danych przepisów prawa sąd musi wziąć pod uwagę wiele czynników, m.in.
sposób nabycia danego prawa. Koniecznym podkreślenia jest, iż z zasady
ochrony praw słusznie nabytych nie wynika adresowany do ustawodawcy
zakaz zmiany sytuacji prawnej osób, zatem zasada ta nie ma charakteru
absolutnego. Odstąpienie od zasady może mieć miejsce w przypadku
konieczności zapewnienia wykonania innej ważnej dla porządku prawnego
zasady konstytucyjnej. Ingerując w prawa nabyte, prawodawca powinien
zapewnić możliwość dostosowania się do nowej regulacji, w
szczególności poprzez wprowadzenie możliwie odległych terminów m.in.
także możliwie odległego terminu vacatio legis. Ocena dopuszczalności
ograniczenia praw podmiotowych obejmuje: – określenie, czy
ograniczenie ma podstawę w innych normach, zasadach i wartościach
konstytucyjnych, niekoniecznie wyrażonych expressis verbis w treści
Konstytucji, – określenie, czy dla realizacji danej normy, zasady czy
wartości konstytucyjnej konieczne jest naruszenie praw nabytych, –
określenie czy wartościom konstytucyjnym, dla realizacji których
prawodawca ogranicza prawa nabyte, można w danej konkretnej sytuacji
przyznać pierwszeństwo przed wartościami znajdującymi się u podstaw
zasady ochrony praw nabytych, – sprawdzenie, czy prawodawca zapewnił
zainteresowanym odpowiedni termin na dostosowanie się do nowego
porządku prawnego.

(6.C)
Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy konieczne jest również
wyjaśnienie terminów: „wygaśnięcia zobowiązania” i „przedawnienia
zobowiązania”. „Wygaśnięcie zobowiązania” następuje na skutek
zastosowania się dłużnika do treści zobowiązania, zwolnienia dłużnika
z zobowiązania bądź na skutek wygaśnięcia zobowiązania na podstawie
przepisów prawa. Wygaśnięcie zobowiązania uniemożliwia wierzycielowi
ponowne dochodzenie spełnienia treści zobowiązania przez dłużnika.
Natomiast „przedawnienie zobowiązania” następuje w przypadku uchylania
się od wykonania treści zobowiązania przez dłużnika w określonym
czasie. W tym wypadku zobowiązanie nie przestaje istnieć, jednak
dłużnik zyskuje prawo przed sądem do odmowy wykonania zobowiązania bez
żadnych konsekwencji. Dłużnik może również dobrowolnie spełnić żądania
wynikające z zaciągniętego zobowiązania, czego nie umożliwia
wygaśnięcie zobowiązania.

(6.D)
Odpowiadając na zadane przez powoda pytania, sąd stwierdza, iż akty
rangi ustawowej mogą określać zarówno zasady wygaśnięcia jak i
przedawnienia zobowiązania pomiędzy podmiotami prawa. Koniecznym jest
jednak dochowanie należytego ich wprowadzenia, biorąc pod uwagę
okoliczności wskazywane w pkt. 6.B niniejszego uzasadnienia. W
przypadkach, kiedy osoba wnioskująca o uregulowanie zobowiązania
wystąpi z uzasadnionym wnioskiem i nie otrzyma należności, lub gdy w
ogóle nie dojdzie do rozpatrywania wniosku, wnioskodawca może wystąpić
ze skargą do Króla w trybie art. 17 FKuf. Na podstawie przepisów
prawa, może również przed sądem dochodzić swoich praw gwarantowanych w
Konstytucji wraz z należnym zadośćuczynieniem. Jeżeli natomiast tego
nie robi, pomimo, iż ustawa daje jemu taką możliwość, roszczenie takie
może albo ulec przedawnieniu albo ostatecznie wygasnąć. Skarżony
przepis dekretu nie stanowi naruszenia zasady ochrony praw słusznie
nabytych, gdyż zostały spełnione wymogi wyinterpretowywane z zasady
państwa prawnego dla uprzedniego, właściwego wprowadzenia danego
ograniczenia i tylko w niezbędnym zakresie. Ograniczenie to
wprowadzono przez konieczność ochrony interesów pracodawców, a w
przypadku, kiedy pracodawcą jest organ władzy publicznej – w interesie
ochrony Skarbu Królestwa przed dawnymi roszczeniami o wypłatą
zaległych wynagrodzeń i odszkodowania z tego tytułu, mając na uwadze
oczywiste prawa pracownika do wynagrodzenia za pracę. Wprowadzone
rozwiązania prawne nie naruszają w żaden sposób zasady państwa
prawnego, gdyż umożliwiono w odpowiednio długim czasie dochodzić
swoich praw przed uprawnionymi organami po wejściu w życie skarżonych
regulacji.

(6.E)
Art. 18a FKuf może ustanowić termin wygaśnięcia zobowiązania zarówno
powstałego przed wejściem w życie danego przepisu jak i powstałego po
wejściu przepisu w życie. Zasada nieretroaktywności prawa może być
ograniczona do momentu konieczności zachowania należytego porządku
konstytucyjnego bez jednoczesnego nadmiernego i nieuzasadnionego
ograniczenia praw podmiotowych jednostki. Nieuregulowanie zobowiązania
przez dany organ, pomimo zwrócenia się z uzasadnionym wnioskiem,
otwiera możliwość skierowania postępowania na drogę sądową. Sąd może
ostatecznie zasądzić na rzecz pokrzywdzonego zwrot wynagrodzenia z
tytułu stosunku pracy wraz ze sprawiediwym i słusznym
zadośćuczynieniem. Wykorzystanie wszystkich, możliwych i zgodnych z
prawem, sposobów dochodzenia swoich praw leży w gestii
zainteresowanego i nikt inny nie może uczynić tego w jego imieniu.
Zaniechanie takiego działania nie stanowi przeszkody do zmiany
sytuacji prawnej zainteresowanego przez prawodawcę w zgodzie z zasadą
państwa prawnego i wynikającej z niej ochrony praw słusznie nabytych w
powiązaniu z zasadą słusznej legislacji.

(6.F)
Sąd pragnie zwrócić uwagę, iż organy administracji publicznej, jak
również wszystkie inne podmioty prawne mają obowiązek regulować na
bieżąco swoje zobowiązania, w tym zobowiązania finansowe wobec
pracowników. Niewywiązywanie się z nałożonego obowiązku jest łamaniem
praw pracowniczych i może być skutkiem pociągnięcia do
odpowiedzialności sądowej i uzasadnionego żądania uregulowania
zaistniałych zaległości oraz korzystania z prawa do zadośćuczynienia
przez pracowników. Równocześnie, niewykorzystanie przez pracowników
zagwarantowanego konstytucyjnie przywileju dochodzenia swoich praw nie
jest argumentem do przeciwstawiania się przyjętymi, zgodnie z prawem i
zasadami konstytucyjnymi, nowymi regulacjami, które w jakikolwiek
sposób mogą wpłynąć lub wpływają na sytuację prawną pracowników i ich
zaległych należności.

(6.G)
Sąd Królestwa pragnie podkreślić, iż nie było intencją rozstrzyganie w
przedmiotowej sprawie, czy to wygaśnięcie czy przedawnienie
zobowiązania jest lepsze dla interesu wierzycieli i dłużników, tylko
istnienie ich instytucji w zgodzie z porządkiem konstytucyjnym.
Jednocześnie sąd przypomina, iż prawodawca ma możliwość zmiany
istniejącego porządku prawnego w przypadku, kiedy społeczeństwo domaga
się odpowiednich zmian, w tym zmiany skarżonej regulacji ustawowej w
taki sposób, aby roszczenia nie ulegały wygaśnięciu a jedynie
przedawnieniu. Sąd nie ma zamiaru wpływać w tym względzie na decyzje
legislatywy, zatem nie będzie wskazywał rozwiązania sprawy roszczeń.

(6.H)
Sąd rozstrzygnął o poniesieniu całkowitych kosztów postępowania
sądowego przez Skarb Królestwa w związku z rozstrzygnięciem sprawy
istotnym dla interesu publicznego.

(7)
Z powyższych względów Sąd Królestwa orzekł jak w sentencji.

(-) dr jur. net. Robert markiz van Buuren

(-) Edward I Artur, R.

(-) dr jur. net. Mateusz Conroy wicehrabia Shakur