U SK 2009/17/P [MARSZAŁEK SENATU]

UCHWAŁA
SĄDU KRÓLESTWA

Dnia 3 października 2009 roku

Sąd Królestwa w Wydziale V Prezydialnym w pełnym składzie:
Przewodniczący: Prezes SK król senior Artur Piotr
Członkowie: Sędzia SK Mateusz wicehrabia Conroy, Sędzia SK Robert książę van Buuren

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 sierpnia – 3 października 2009 roku
sprawy SK 2009/17/P
z pytania prawnego Marszałka Senatu Królewskiego
o treści „Jaka jest wymagana minimalna liczba posłów biorących udział w głosowaniu, aby projekt UF został przyjęty?”

uchwala, co następuje:

I. Dla przyjęcia przez Izbę Poselską projektu ustawy federalnej konieczne jest uzyskanie w głosowaniu większości głosów za przyjęciem projektu, niezależnie od liczby posłów biorących udział w głosowaniu.
II. Nakazuje zwrócić na rachunek Skarbu Królestwa – Senatu Królewskiego kwotę 1.000 dreamów.

UZASADNIENIE

(1)
Pełen zapis przebiegu rozprawy dostępny jest w Pałacu Sprawiedliwości (http://www.dreamland.net.pl/sk/viewtopic.php?f=13&t=161&p=636#p636)

(2)
Marszałek Senatu Królewskiego zwrócił się o udzielenie odpowiedzi na wskazane wyżej pytanie prawne wskazując na pojawiające się wątpliwości co do tego, jak należy rozumieć art. 13 ust. 3 ustawy federalnej z dnia 14 września 2002 roku o Izbie Poselskiej [j.t. z dn. 10 sierpnia 2008 r.] (BPSK Nr 142; dalej: ufIP). Przepis ten stanowił – gdyż przedmiotowa ustawa już nie obowiązuje – że głosowanie w Izbie Poselskiej jest ważne, jeżeli głosy oddała większość posłów. Marszałek Senatu Królewskiego wskazał jednakże, że pojawiły się głosy co do tego, że przepis ten dotyczy wyłącznie uchwał i nie obejmuje projektów ustaw federalnych. Marszałek Senatu Królewskiego zdaje się nie podzielać tego poglądu twierdząc – kondensując wywód pytającego w tym zakresie – iż projekt ustawy federalnej przyjmowany jest w formie uchwały właśnie.

(3)
Prokurator Generalny Królestwa w swoim stanowisku stwierdził, że możliwe jest dwojakie rozumienie przywołanych przepisów, uwzględniające wymóg kworum bądź nie, przy założeniu jednakże, że dla przyjęcia projektu konieczne jest uzyskanie większości głosów „za” aniżeli „przeciw”, niezależnie od liczby głosów „wstrzymujących się”. Odnosząc się do kwestii czy projekt ustawy federalnej jest uchwałą, Prokurator Generalny Królestwa stoi na stanowisku, że uchwała w rozumieniu art. 13 ust. 3 ufIP to nic innego jak wskazany w Wikipedii akt woli organu kolegialnego. Zatem dla przyjęcia przez Izbę Poselską projektu ustawy federalnej konieczne jest uzyskanie więcej głosów „za” aniżeli „przeciw” niezależnie od liczby głosów „wstrzymujących się”, przy czym konieczne jest aby w głosowaniu wzięła udział co najmniej połowa posłów.

(4)
Mając na uwadze obowiązujące prawo zważono, co następuje:

(4.A)
Punktem wyjściowym rozważań winno być odwołanie się do treści Konstytucji Królestwa. Ta w art. 37 ust. 1 stanowi, że Izba Poselska rozpatruje przedłożony jej projekt ustawodawczy, uchwalając go zwykłą większością głosów.

(4.B)
Sąd Królestwa podziela pogląd, że projekt ustawy federalnej przyjmowany jest przez Izbę Poselską w formie uchwały, rozumianej tutaj jako pojęcie techniczno-prawne, oznaczające ujęty w formę dokumentu wynik głosowania organu kolegialnego rozstrzygający określoną kwestę, będącą przedmiotem głosowania. Nie ulega wątpliwości, że wszelkie rozstrzygnięcia podejmowane są przez Izbę wyłącznie w formie tak rozumianych uchwał. Dotyczy to również ewentualnych decyzji podejmowanych w trybie głosowania negatywnego, o którym może stanowić regulamin Izby Poselskiej, co wynika z art. 34 ust. 3 w związku z art. 36 ust. 3 Konstytucji Królestwa, a więc sytuacji w której w ogóle nikt nie odda głosu, który w tej procedurze przyjmuje wyłącznie formę sprzeciwu, a uchwała zostanie podjęta niejako milcząco.

(4.C)
Powyższe ustalenie nie prowadzi jednak, jak chcieliby uczestnicy niniejszego postępowania, do przyjęcia stanowiska, że dla przyjęcia projektu ustawy federalnej przez Izbę Poselską konieczne jest zgromadzenie większości głosów „za”, przy założeniu iż głosuje co najmniej połowa aktualnego składu Izby Poselskiej. Zwolennicy tego stanowiska zdają się nie dostrzegać, że w ten sposób przyjmują wymóg tak zwanego kworum, które wprawdzie jest zawarte w omawianej ustawie federalnej, to jednak w samej Konstytucji Królestwa nie występuje.

(4.D)
Władza ustawodawcy jest ogromna, ale nie nieograniczona. Jej zakres określają przepisy nadrzędne, zawarte w Ustawie Zasadniczej. Zmiana jej może nastąpić wyłącznie w trybie przez nią samą przewidzianym. Oczywiście Konstytucja Królestwa nie reguluje wszystkiego – nie takie jest jej założenie. Celem aktu konstytucyjnego jest ustalenie przede wszystkim ogólnych ram funkcjonowania państwa, w tym w szczególności określenie zasad tworzenia porządku prawnego. W tym ostatnim zakresie zakres kompetencji ustawodawcy jest wyjątkowo nikły. Wymóg racjonalnego ustrojodawcy nakazuje przyjąć, że Konstytucja w sposób możliwie wyczerpujący reguluje proces tworzenia prawa, a uzupełnienia jej postanowień w tym zakresie w formie aktów prawnych niższej rangi mogą mieć miejsce jedynie wówczas, gdy Konstytucja wprost na to zezwala. Konstytucja Królestwa wskazuje zakres i formę takiego uzupełnienia – w art. 34 ust. 2 oraz art. 36 ust. 3 powierza regulaminom Senatu Królewskiego i Izby Poselskiej określenie ustroju wewnętrznego i prowa
dzenia obrad, a także sposób wykonywania konstytucyjnych i ustawowych obowiązków innych organów publicznych, odpowiednio wobec Senatu Królewskiego oraz Izby Poselskiej. Konstytucja Królestwa nie zawiera takiej delegacji dla żadnego organu czy rodzaju aktu prawnego odnośnie ustalenia dodatkowych wymogów co do ustalenia wyniku głosowania. Takie stwierdzenie jest potwierdzone dodatkowo przez fakt, że ustrojodawca uznał za konieczne wprost dopuszczenie możliwości wprowadzenia modyfikacji zasad ustalania wyniku głosowania przez umożliwienie przyjęcia reguły tak zwanego głosowania negatywnego. Nie bez znaczenia jest również fakt, że ustrojodawca regulując zasady uchwalania ustaw federalnych, nie zdecydował się wszak na zamieszczenie w Ustawie Zasadniczej wymogu z art. 13 ust. 3 ufIP.

(4.E)
Podsumowując powyższe rozważania należy stwierdzić, że w głosowaniu nad projektem ustawy federalnej – nie dotyczy to uchwał w innym przedmiocie – głosowanie jest ważne bez względu na to, ilu posłów oddało swój głos. Istotne jest jedynie, aby liczba głosów za przyjęciem projektu ustawy federalnej była większa, aniżeli liczba głosów przeciwnych. W tym wypadku w ogóle nieoddanie głosu jest równoznaczne z oddaniem głosu „wstrzymuję się”, co zresztą logicznie odpowiada sobie. Ustalenia te niewątpliwie powodują konieczność większego zaktywizowania się posłów, gdyż przeciwni projektowi ustawy federalnej będą musieli oddać swój głos jako przeciwny, nie zaś liczyć na to, że z uwagi na inercję parlamentarzystów, projekt ustawy federalnej nie zostanie w ogóle przyjęty.

(4.F)
Przedstawione rozważania pozostają aktualne również na gruncie ustawy federalnej z dnia 13 czerwca 2009 roku o Parlamencie Królewskim (LDKD #30599; BPSK Nr 908), gdyż w tym zakresie ustawa ta powtarza rozwiązania ufIP.

(4.G)
O kosztach procesu rozstrzygnięto przyjmując, że podjęcie uchwały w przedmiotowej sprawie było zasadne z punktu widzenia interesu publicznego.

Prezes Sądu Królestwa
(-) Artur Piotr, RS.