Zbiór praw Królestwa Dreamlandu

W SK 2009/8/Kr [PGK v. Neumann]

BPSK nr 1081

WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI

Dnia 14 października 2009 roku

Sąd Królestwa w Wydziale III Karnym w składzie:
Przewodniczący: Prezes SK król senior Artur Piotr

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 1 lutego – 14 października 2009 roku
sprawy SK 2009/8/Kr
z oskarżenia: Prokuratora Generalnego Królestwa
przeciwko: Pablowi von Neumannowi
oskarżonemu o to, że:
w dniu 26 listopada 2008 roku o godzinie 16:00, w dniu 27 listopada 2008 roku o godzinie 08:24 i w dniu 10 grudnia 2008 o godzinie 20:25 na forum Listy Dyskusyjnej Królestwa Dreamlandu użył umyślnie słów powszechnie uznawanych za wulgarne, co wypełnia znamiona przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi publicznemu na listach dyskusyjnych i stanowi realizację czynu zabronionego przez art. 41 k.k.

na skutek apelacji oskarżyciela od wyroku Sądu Prowincji z dnia 24 stycznia 2009 roku w sprawie SP IX/2008

orzeka, co następuje:

I. Uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Prowincji do ponownego rozpoznania w I instancji w trybie zaocznym.
II. Nakazuje rozstrzygnąć o kosztach postępowania apelacyjnego przy ponownym rozpoznaniu sprawy.
III. Stwierdza prawomocność niniejszego wyroku z chwilą jego urzędowego ogłoszenia.

UZASADNIENIE

(1)
Pełen zapis przebiegu rozprawy dostępny jest w Pałacu Sprawiedliwości – Sala Rozpraw Wydziału III Karnego.

(2)
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Prowincji „oddalił” oskarżenie w części w jakiej dotyczy pierwszego użycia słowa uznanego za wulgarne, orzekł o zakończeniu aresztu tymczasowego oraz kosztami postępowania obciążył oskarżyciela. Jak wynika z treści uzasadnienia, Sąd Prowincji uznał iż pierwsze użycie słowa wulgarnego było w istocie reklamą Dreamlandzkiego Urzędu Promocji Absurdu. W trzecim zarzucanym terminie oskarżony dopuścił się rzeczywiście użycia słowa wulgarnego, jednakże szkodliwość społeczna tej wypowiedzi była zdaniem Sądu Prowincji znikoma.

(3)
W swojej apelacji oskarżyciel zarzucił wyrokowi wadliwą ocenę społecznej szkodliwości czynu, a także błąd co do ustalenia, że pierwsze użycie słowa wulgarnego było w istocie reklamą wspomnianego urzędu. Wskazał również na błędy proceduralne.

(4)
Mając na uwadze zgromadzony w toku całego przewodu materiał procesowy oraz obowiązujące prawo zważono, co następuje:

(4.A)
Apelacja oskarżyciela jest zasadna co do faktu, iż rzeczone słowa nie stanowiły reklamy urzędu. Sąd Królestwa podziela pogląd leżący u podstaw stanowiska oskarżyciela, że działania te miały na celu użycie słowa wulgarnego. Powołanie się na reklamę rzekomej instytucji, stanowiło jedynie wybieg mający chronić oskarżonego przed ewentualną odpowiedzialnością karną. Zachowanie to stanowiło w istocie próbę obejścia prawa i jako takie nie może podlegać ochronie.

(4.B)
Niezależnie od powyższego, zaskarżony wyrok nie mógł się ostać. Sąd Prowincji w istocie nie rozpoznał istoty sprawy. Z samej treści rozstrzygnięcia wynika iż odniósł się wyłącznie do pierwszej z opisanych w zarzucie wypowiedzi. Jakkolwiek w uzasadnieniu Sąd Prowincji odnosi się również do trzeciej z kolei wypowiedzi, ujętej w zarzucie, to jednak nie znalazło to odzwierciedlenia w sentencji wyroku. Brak jest natomiast jakiegokolwiek odniesienia się do wypowiedzi wskazanej w zarzucie jako druga z kolei.

(4.C)
Sąd Królestwa nie może rozpoznać sprawy, co do której w I instancji nie rozstrzygnięto w całości, gdyż w części nieobjętej rozstrzygnięciem pierwszoinstancyjnym, rozstrzygnięcie Sądu Królestwa byłoby pierwszym, a jednocześnie ostatnim bo niezaskarżalnym. Zważywszy, że Konstytucja Królestwa gwarantuje dwuinstancyjność postępowania między innymi w sprawach karnych, koniecznym stało się zwrócenie sprawy Sądowi Prowincji w celu jej ponownego rozpoznania, tym razem w całości.

(4.D)
Rozpoznając ponownie sprawę zaocznie, Sąd Prowincji dokona oceny całego zarzutu, uzna oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu, ewentualnie zmieniając jego opis bacząc, by nie wyjść poza granice zaskarżenia, albo też oskarżonego od zarzucanego mu czynu uniewinni, zaś ewentualnie sporządzając uzasadnienie wyroku dokładnie wskaże, czym kierował się przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, jeżeli uzna ją za decydującą o rozstrzygnięciu.

(4.E)
O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono uznając iż rozstrzygnięcie w tym przedmiocie winno odpowiadać wynikowi całego procesu.