SK 2005/14/I [Nowak v. MP]
WYROK
W IMIENIU JEGO KRÓLEWSKIEJ MOŚCI
Sąd Królestwa w Wydziale IV Administracyjnym w składzie:
Przewodniczący: Prezes SK król senior Artur Piotr
po rozpoznaniu w dniach 15 grudnia 2005 roku – 10 stycznia 2006 roku
na rozprawie
sprawy: SK 2005/14/I
ze skargi: Aleksandra von Nowak
przeciwko: Ministrowi Pracy
na: bezczynność
orzeka, co następuje:
I. Oddala skargę.
II. Kosztami postępowania obciąża Skarb Królestwa.
UZASADNIENIE
(1)
Zapis przewodu sądowego dostępny jest w Pałacu Sprawiedliwości – Sala Rozpraw VI (http://dreamland.l.pl/sk/sk/forum.php?page=&cmd=show&id=62&category=24).
(2)
Skargą z dnia 15 grudnia 2005 roku Aleksander von Nowak podniósł, że Minister Pracy Rządu Królewskiego (dalej: Minister) nie podał na stronie internetowej wszelkich niezbędnych informacji oraz zażądał uzupełnienia danych na stronie internetowej Kancelarii Premiera Dreamlandu. Z uzasadnienia skargi wynika, że chodzi w tym zakresie o dane dotyczące życiorysu Ministra; ponadto również brak odrębnej strony internetowej Ministerstwa Pracy.
(3)
W dniu 20 grudnia 2005 roku odpowiedź na skargę złożył pełnomocnik Ministra. Podniósł on iż żadna norma prawna nie wymaga w ogóle prowadzenia witryny internetowej przez jakikolwiek organ administracji federalnej. Rząd Królewski prowadzi swoją witrynę ze względu na fakt, że jego zdaniem w państwie wirtualnym jest to konieczność, zaś jej zawartość określana jest nie przez normy prawne, a w drodze jednoosobowej decyzji administratora, którym jest Premier Rządu Królewskiego. Każdorazowo u podstaw takiej decyzji leży troska o stworzenie skutecznego serwisu, ułatwiającego przeprowadzanie działań z zakresu kontaktu ze społecznością Królestwa. W ocenie pełnomocnika, mimo nieprowadzenia witryny internetowej Ministerstwa Pracy, niezbędne minimum jest zachowane – w ramach serwisu rządowego można odnaleźć adres Ministra, przy czym tak określone minimum jest wy łącznie wyrazem dobrej woli Rządu Królewskiego.
(4)
W oświadczeniu końcowym z dnia 30 grudnia 2005 roku skarżący podtrzymał dotychczasowe stanowisko uzupełniając je o argumentację sprowadzającą się do twierdzenia, że w ramach witryny internetowej Ministerstwa Pracy winny znaleźć swoje miejsce ogłoszenia o pracy; w tym zakresie sam adres Ministra jest niewystarczający.
(5)
W wyznaczonym terminie Minister nie złożył oświadczenia końcowego ani osobiście, ani przez ustanowionego pełnomocnika.
(6)
Mając na uwadze zgromadzony w toku przewodu materiał procesowy oraz obowiązujące prawo Sąd Królestwa zważył, co następuje:
(6.A)
W pierwszej kolejności należy odnieść się do argumentu pozwanego organu administracji, zgodnie z którym brak jest w prawie Królestwa normy prawnej wymagającej prowadzenia przez jakikolwiek organ witryny internetowej. Stanowisko to jest błędne, choć stwierdzić należy iż taka norma nie jest wyrażona wprost formułą przepisu: „organ administracji federalnej obowiązany jest posiadać własną stronę internetową”.
(6.B)
Otóż art. 2 ust. 1(4)(B) ustawy federalnej z dnia 26 listopada 2002 roku o postępowaniu administracyjnym (BPSK Nr 92; dalej: ufpa) stanowi, że właściwym (urzędowym, oficjalnym) adresem poczty elektronicznej w przypadku organu administracji jest adres urzędowo ogłoszony oraz adres wskazany jako oficjalny na głównej stronie witryny internetowej danego organu. Z przepisu tego wynika, że organ administracji, zarówno federalnej jak i krajowej, ma obowiązek wskazać swój oficjalny adres poczty elektronicznej przez jego ogłoszenie na właściwej liście dyskusyjnej, jak również na stronie internetowej. Skoro tak, to obowiązany jest właściwą stronę internetową posiadać. Nie ulega wątpliwości, że Minister jest federalnym organem administracji, a zatem ma obowiązek posiadania witryny internetowej co najmniej w takim zakresie, by móc przedstawić na niej swój oficjalny adres poczty elektronicznej. W ocenie Sądu Królestwa, za taką interpretacją art. 2 ust. 1(4)(B) ufpa przemawia również art. 3 ust. 2 dekretu królewskiego z dnia 12 lutego 2004 roku o Królewskich Służbach Informatycznych (j.t. – BPSK Nr 217; dalej: dkKSI), który wprost stanowi o urzędowych stronach internetowych właściwego organu, przy czym przez właściwy organ należy rozumieć, zgodnie z art. 1 ust. 2 dkKSI, organy federalne i krajowe. Przytoczone przepisy wskazują jednoznacznie na istniejące w samych podstawach przywołanych aktów normatywnych rangi ustawowej oczywiste założenie, że organ administracji w państwie wirtualnym musi posiadać stronę internetową. Skądinąd przeświadczenie to prezentuje również w swoim stanowisku procesowym Minister. Wszystkie te okoliczności powodują, że brak jest podstaw do odwoływania się w tym zakresie do art. 46 ust. 3 Konstytucji Królestwa, skoro norma spornej treści w prawie występuje.
(6.C)
Trafnie jednak broni się Minister twierdząc, że prawo nigdzie nie precyzuje zawartości takiej strony internetowej, poza ustalonym wyżej obowiązkiem ujawnienia oficjalnego adresu poczty elektronicznej. Brak jest w szczególności obowiązku prezentowania życiorysu poszczególnych ministrów, a trudno akurat w braku życiorysu dopatrywać się naruszenia swobód obywatelskich. Nie występuje również prawny obowiązek umieszczania ofert pracy na stronie internetowej Ministerstwa Pracy, a w praktyce Królestwa oferty te ogłaszane są na liście dyskusyjnej Królestwa. Zatem i w tym wypadku odwołanie się do art. 46 ust. 3 Konstytucji Królestwa nie prowadziłoby do uwzględnienia skargi.
(6.D)
Sąd Królestwa stanął natomiast przed koniecznością rozstrzygnięcia, czy ustalony obowiązek prawny ujawnienia oficjalnego adresu poczty elektronicznej organu administracji jest należycie wykonany w przypadku Ministra. Obecnie adres ten jest opublikowany w ramach serwisu internetowego Rządu Królewskiego (http://dreamland.l.pl/rzad/), w dziale „Ministerstwa”. W ocenie Sądu Królestwa jest to należyte wykonanie tak ustalonego obowiązku. Adres jest łatwo dostępny, a jego odnalezienie oddaje logicznie uzasadniony sposób poszukiwania, od strony głównej Królestwa, poprzez stronę główną Rządu Królewskiego, aż do strony ministerstw. Samo umieszczenie adresu na stronie internetowej, która jest współdzielona z innymi ministerstwami, wydaje się optymalne, choć Sąd Królestwa podkreśla, że należy dążyć – przynajmniej w obecnym stanie prawnym – do utworzenia co najmniej odrębnych podstron poszczególnych ministrów (ministerstw).
(6.E)
Skarga na bezczynność organu administracji jest szczególnym środkiem ochrony swobód gwarantowanych prawem. Pozwala ona podmiotowi na uzyskanie wyroku sądowego, nakazującego biernemu organowi administracji podjęcie działań niezbędnych do usunięcia stanu naruszenia tych swobód. Sądy muszą jednak przy jej stosowaniu uwzględnić, że wkraczają w ten sposób w sferę zasadniczo przynależną władzy wykonawczej. Jest to ingerencja konstytucyjnie w pełni uzasadniona ochroną praw jednostki i stanowiąca w sprawach sądowoadministracyjnych istotę wymiaru sprawiedliwości, to jednak zawsze winna być ograniczona do niezbędnego minimum. Zakres ten wyznacza jej podstawowe uzasadnienie – ochrona praw skarżącego, a jednocześnie ochrona praworządności, obowiązku przestrzegania prawa, który ciąży – co oczywiste – również na organach administracji. Obowiązujące prawo ma na celu ochronę prawa jednostki do komunikowania się z organem administracji. W okolicznościach przedmiotowej sprawy ochrona ta w ustawowo zakreślonych granicach już istnieje – oficjalny adres poczty elektronicznej jest ogłoszony na powszechnie dostępnej stronie internetowej, mającej oficjalny charakter. Tym samym, w ocenie Sądu Królestwa, nakazanie Ministrowi utworzenia przynajmniej własnej podstrony internetowej celem umieszczenia w jej ramach oficjalnego adresu poczty elektronicznej, nie przyczyni się do zwiększenia ochrony przedmiotowego prawa jednostki, a nakazanie tylko takiego działania jest w obecnym stanie prawnym możliwe, co wyżej wskazano. Tym samym jednak Są Królestwa nie może uwzględnić skargi, wobec czego podlega ona oddaleniu.
(7)
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.